همه ما روزهایی را به یاد داریم که تلویزیون اصلی‌ترین و محبوب‌ترین رسانه خانگی به حساب می‌آمد و خانواده‌ها زمان زیادی را پای برنامه‌های تلویزیونی سپری می‌کردند. اما به مرور با آمدن اینترنت و باز شدن پای آن به تلفن‌های هوشمند رسانه‌های اینترنتی به رقیبی جدی برای تلویزیون شدند. اطلاعات جدید آژانس زنیث (Zenith) نشان می‌دهد اینترنت به زودی تلویزیون را پشت سر خواهد گذاشت.

نمودار زیر کاملا نشان از کاهش شکاف بین زمان تماشای تلویزیون و سپری کردن وقت در اینترنت دارد. همانطور که در نمودار پایین نیز مشاهده می‌کنید، صرف زمان برای مشاهده‌ی تلویزیون با رشدی منفی همراه است، حال آنکه زمان صرف شده توسط کاربران در اینترنت شتابی رو به رشد را تجربه می‌کند. همانطور که مشاهده می‌کنید پیش‌بینی زنیث می‌گوید سال ۲۰۲۰ اینترنت خواهد توانست گوی سبقت را از تلویزیون بگیرد و به محبوب‌ترین رسانه در جهان تبدیل شود.

البته این اتفاق برای هیچ‌کس عجیب نیست. بهبود، تعدد و توسعه شبکه‌های اجتماعی، دسترسی آسان به اینترنت در تلفن‌های هوشمند، اینترنت سریع‌تر و تلفن‌های بهتر و البته محتواهای مختص تلفن‌های هوشمند همگی دست به دست هم داده‌اند تا استفاده از اینترنت را روز به روز ساده‌تر و بهتر کنند. نکته جالب اینجا است که افزایش استفاده از اینترنت موجب نمی‌شود کاربران تلویزیون را به طور کامل کنار بگذارند و به این ترتیب می‌توان گفت افراد به طور کلی زمان بیشتری را صرف گشت‌وگذار در اینترنت و دیدن تلویزیون خواهند کرد، به گونه‌ای که این زمان از مجموعا ۴ ساعت در سال ۲۰۰۹ به ۶ ساعت در سال ۲۰۲۰ خواهد رسید.

پس از اعلام فروش فناوری تشخیص چهره توسط آمازون به پلیس، این شرکت با بمبارانی از نامه‌ها و درخواست‌های اعتراض‌آمیز مواجه شده است. شروع این مسئله زمانی شکل گرفت که اتحادیه‌ی آزادی‌های مدنی آمریکا (ACLU) مدارک و ایمیل‌هایی را افشا کرد که نشان از این واقعیت داشت که آمازون نه تنها فناوری تشخیص چهره را به پلیس فروخته؛ بلکه منابع خود را برای استقرار این سیستم در اختیار پلیس گذاشته است. به دنبال آن، یکی از سخن‌گویان آمازون در یک بیانیه‌ی عمومی و مختصر اعلام کرد:

اگر فناوری‌های جدید مورد استفاده‌ی غیرقانونی قرار بگیرند به کیفیت زندگی ما لطمه وارد خواهد شد؛ زیرا بعضی از افراد به دنبال سوءاستفاده از تکنولوژی هستند. شرایطی را تصور کنید که به علت امکان استفاده‌های غیرقانونی از رایانه، امکان خرید آن را نداشتید.

یکی از شعبه‌های ALCU که در واشنگتن مستقر است، در آخرین اقدام اعتراض‌آمیز خود بیانیه‌ای را منتشر کرده است که طی آن ۱۵ هزار شهروند به همراه ۷۰ سازمان مختلف در سراسر کشور و ۱۷ سهام‌دار اعلام کرده‌اند که خواهان توقف این روند هستند. شانکار نارایان از اعضای این اتحادیه می‌گوید:

 با دسترسی نهادهای قدرت و سیستم‌های دولتی به این فناوری، حقوق مهاجران، رنگین‌پوست‌ها، معترضان و دیگر افراد جامعه با خطر مواجه خواهد شد. آمازون به جای ایجاد زیرساخت برای دستگاه‌های نظارتی دولتی باید به صدای مردم و جامعه گوش دهد و از آزادی مدنی مشتریان خود حمایت کند.

جالب‌ترین قسمت این اقدام جدید، فشارهای سهامداران بر آمازون است. در این بیانیه ضمن تاکید بر لزوم آزادی‌های مدنی و حفظ حریم شخصی، این هشدار داده می‌شود که قیمت سهام آمازون در معرض افت و کاهش قرار خواهد گرفت. معضل افت سهام مسئله‌ای است که می تواند قدرتمندترین عضو آمازون یعنی جف بزوس را به واکنش در برابر این بحران وادار کند. سهامداران در این نامه به بزوس اعلام کرده‌اند:

 تجربه‌ی اخیر فیسبوک نشان داده است که ایجاد ضرر برای جامعه تا چه اندازه می تواند در ارزش یک شرکت تاثیرگذار باشد.

در حالی که بریتانیا و ایالات متحده درگیر موضوعات مربوط به حریم خصوصی پیرامون سیستم‌های تشخیص چهره هستند، چین در این مورد گوی سبقت را ربوده و در بخش‌های مختلف دولتی از جمله مدارس کشورش، اقدام به تمهیدات نظارتی از طریق فناوری تشخیص چهره کرده است. فارغ از این که، چه گروهی پیروز این بحث شود، سهام‌داران مهم‌ترین ستون اصلی پابرجایی غولی مانند آمازون هستند. با این حال، مسئله‌ی استقرار تکنولوژی در کشورهای دموکراتیک چالش‌هایی را در پی خواهد داشت و همواره باید انتظار این قبیل اخبار را داشته باشیم.

شورولت اکینوکس در کلاس خودروهای شاسی‌بلند با سایز کوچک ساخته شد و شورولت تراورس نیز به عنوان شاسی‌بلند فول سایز شناخته می‌شود، در حالی که شکاف عمیقی بین این دو مدل خودرو وجود داشت، خودروساز آمریکایی جنرال موتورز قصد دارد آن را با ارائه مدلی جدید پر کند. البته از مدت‌ها پیش نیز شایعاتی در مورد یک مدل کراس‌اور سایز متوسط وجود داشت که سرانجام انتظارها به پایان رسید و زمزمه‌هایی از بازگشت شورولت بلیزر (Chevrolet Blazer) به گوش رسید.

جنرال موتورز در نهایت از خودروی شاسی‌بلند شورولت بلیزر مدل ۲۰۱۹ طی رویدادی در آتلانتا رونمایی کرد؛ اما برخلاف مدل‌های گذشته شورولت بلیزر، نسل جدید از شاسی‌ و بدنه جداشدنی بهره نمی‌برد و شاسی‌بلند دودر نیست؛ حتی این مدل جدید از سقف برداشتنی نیز بهره‌ای ندارد. در عوض کراس‌اور شورولت بلیزر مدل ۲۰۱۹ از همان معماری C1 استفاده می‌کند که پیش‌تر در کراس‌اورهایی مانند کادیلاک XT5 و جی‌ام‌سی آکادیا (GMC Acadia) به کار گرفته شده است. تنها تفاوت نسبت به این دو کراس‌اور، طراحی خشن و اسپرت است که شباهت‌هایی نیز با شورولت کامارو مدل ۲۰۱۹ دارد.

کراس‌اور پنج سرنشین شورولت بلیزر ۲۰۱۹ در سه تیپ اسپرت، RS و پریمیر (Premier) عرضه خواهد شد؛ در حالی که دو تیپ آخری با گزینه رینگ‌های ۲۱ اینچی به جای رینگ استاندارد ۱۸ اینچی عرضه می‌شوند. شورولت سعی دارد که با تغییر جلوپنجره مشبک و تریم‌های مختلف بیرونی، ظاهر متفاوتی در هر کدام از تیپ‌ها ارائه دهد.

نام تجاری بلیزر از سال ۱۹۶۹ آغاز شد ولی از سال ۲۰۰۵ به بعد مورد استفاده قرار نگرفت؛ اما صنعت خودروسازی در حال گذر از مرحله‌ای است که در آن نام‌های قدیمی دوباره بازسازی می‌شوند و به چرخه تولید باز می‌گردند. از جمله‌ این نام‌های قدیمی می‌توان به لینکلن کانتیننتال، فورد برونکو و میتسوبیشی اکلیپس کراس اشاره کرد. معمولا خودروسازان هنگامی که از یک نام قدیمی در میان محصولات خود دوباره استفاده می‌کنند، آن را در سطح متفاوتی به کار می‌گیرند.

آلن بَتی، مدیر جنرال موتورز در آمریکای شمالی و رئیس برند جهانی شورلت گفت:

من فکر نمی‌کنم که هیچ‌گونه عقب‌گردی در این نام (شورولت بلیزر) وجود داشته باشد. در سال ۲۰۰۳، تقریبا ۷۰ درصد از شاسی‌بلندهای سایز متوسط جنرال موتورز از شاسی و بدنه جداشدنی بهره می‌بردند؛ اما امروزه بیش از ۹۰ درصد آن‌ها دارای شاسی و بدنه یکپارچه هستند، زیرا این چیزی است که مشتریان می‌خواهند. شورولت نمی‌خواهد که صرفا به میراث گذشته پایبند بماند و به همین علت حتی پیک‌آپشورولت کلرادو نیز برای کسانی که شاسی‌ و بدنه جداشدنی دوست دارند، با این سبک طراحی شده است.

جان کافارو، مدیر اجرایی بخش طراحی شورولت جهانی گفت:

شاسی‌بلند شورولت بلیزر مدل ۲۰۱۹، شباهت‌های کمی با مدل‌ دودر پیشین خود دارد؛ اما دارای گرایش خاصی در طراحی است. این کراس‌اور دارای کمربند بالاتر، جلوی جسورتر، خروجی اگزوز دوگانه و یک اسپویلر یکپارچه با در عقب خودرو است. خطوط استفاده شده در طراحی بدنه بسیار شلوغ هستند، به ویژه در پنل بخش عقب که با تریم سیاه و اسپویلر می‌تواند ظاهر جذابی از سقف شناور ارائه دهد.

مایک سیمکوئه، مدیر طراحی شورولت گفت:

هیچ نشانه‌ای از (نسل گذشته) شورولت بلیزر به مرحله طراحی نرسیده است. هدف این بود که شخصیت بلیزر با ترکیبی از جسارت و رانندگی اسپرت ایجاد شود.

از میان ۱۷ رقیب شورولت بلیزر در این بخش، بیش‌تر خودروها دارای ردیف صندلی سوم هستند. اما شورولت بلیزر مدل ۲۰۱۹ به محصولاتی مانند فورد اج، نیسان مورانو، جیپ گرند چروکی و تویوتا 4رانر (با شاسی و بدنه جداشدنی)، نخواهد پیوست.

زیر کاپوت شاسی‌بلند شورولت بلیزر از پیشرانه‌ ۲.۵ لیتری چهار سیلندر خطی یا پیشرانه ۳.۶ لیتری خورجینی ۶ سیلندر استفاده می‌شود. تنها جعبه دنده موجود روی این مدل، نوعی جعبه دنده ۹ سرعته اتوماتیک است. قدرت و گشتاور پیشرانه چهار سیلندر، به ترتیب ۱۹۳ اسب بخار و ۲۵۵ نیوتون‌متر است. در حالی که پیشرانه ۶ سیلندر می‌تواند قدرتی برابر ۳۰۵ اسب بخار و گشتاوری برابر ۳۶۵ نیوتون‌متر تولید کند؛ هر دو این پیشرانه‌ها مجهز به فناوری استاپ-استارت هستند.

پیشرانه خورجینی ۶ سیلندر قادر است وزنی برابر ۲۰۴۰ کیلوگرم را یدک بکشد که به نظر مناسب می‌آید. مدل‌های دو دیفرانسیل شورولت بلیزر دارای قابلیت انتخاب حالتی هستند که در آن، فقط چرخ‌های جلو نیرو دریافت کنند. در تیپ‌های RS و پریمیر نیز از سیستم تمام چرخ محرک (دو دیفرانسیل) مجهز به کلاچ دوقلو با طراحی پیچیده‌تری استفاده می‌شود. جنرال موتورز اعلام کرده است که در حال حاضر هیچ برنامه‌ای برای تولید مدل هیبریدی شورولت بلیزر وجود ندارد.

نمای جلوی این شاسی‌بلند جدید، شباهت بسیاری با جیپ چروکی دارد و چراغ‌های روشنایی روز آن، جدا از چراغ‌های جلو و کمی بالاتر از آن‌ها قرار گرفته است که در اطراف جلو پنجره‌ی نسبتا بزرگ قرار می‌گیرند. کراس‌اور شورلت بلیزر مدل ۲۰۱۹ در نمای جانبی خود طراحی بسیار اسپرتی دارد و خطوط بسیاری در این قسمت به چشم می‌خورد. یکی از آن‌ها از چراغ جلو شروع شده و به آینه بغل می‌رسد، در حالی که دیگری از گلگیر شروع می‌شود و به سمت بالا حرکت می‌کند. خط سوم، از دستگیره‌ی در عقبی شروع می‌شود و به چراغ‌های LED دو قسمتی در عقب می‌رسد.

در فضای داخلی، کراس‌اور شورولت بلیزر از طراحی راننده محور بهره می‌گیرد. چنین طراحی شامل فضایی بزرگ‌تر برای زانوها و راحتی بیش‌تر، دریچه‌های تهویه هوای دایره‌ای شکل و دستگیره می‌شود. همچنین شورولت بلیزر مدل ۲۰۱۹ دارای سیستم مدیریت فضای مخصوص بار شامل سیستم ریلی و حصار است که برای قرار دادن وسایل کوچک‌تر، بسیار مناسب به نظر می‌رسد. صندوق عقب حجمی معادل ۱۸۱۸ لیتر دارد که البته این فضا با خواباندن صندلی‌های ردیف عقب فراهم می‌شود و در حالت استاندارد از این مقدار، کمتر است. 

سقف پانورامیک برقی دوتکه، فرمان گرم‌شونده اتوماتیک، صندلی‌های جلو سرد/گرم شونده و صندلی‌های ردیف دوم تاشو قابل‌تنظیم با قابلیت لغزش ۱۴ سانتی‌متری از دیگر امکانات شاسی‌بلند شورولت بلیزر است. همچنین می‌توان قابلیت تهویه مطبوع خودرو را از طریق ریموت کنترل فعال کرد و راننده می‌تواند قبل از ورود به خودرو، پنجره‌ها را پایین کشیده و هوای داخل را عوض کند.

از جمله امکانات و فناوری‌های موجود در نسخه‌های پریمیر و RS می‌توان به کروز کنترل تطبیقی، دوربین عقب برای بهبود پارک خودرو، درب برقی داشبورد، شارژر بی‌سیم گوشی تلفن همراه، ۶ ورودی USB و در صندوق عقب برقی بدون نیاز به دست، اشاره کرد. برای ارتباط به دنیای دیجیتال، سیستم سرگرمی و اطلاعاتی مجهز به صفحه نمایش لمسی ۸ اینچی و اتصال 4G LTE همراه با قابلیت سازگاری با اپل کارپلی و اندروید اتو وجود دارد. به کمک این سیستم می‌توان اینترنت بی‌سیم (Wi-Fi) را نیز در سراسر خودرو به اشتراک گذاشت.

شاسی‌بلند شورولت بلیزر مدل ۲۰۱۹ اوایل سال آینده به فروش خواهد رسید و جنرال موتورز امیدوار است که بتواند خریداران جوان با درآمد متوسط ۱۳۵،۰۰۰ دلار را جذب کند. این مدل جدید در کارخانه راموس آریزپه (Ramos Arizpe) مکزیک ساخته خواهد شد و اطلاعات بیش‌تر در مورد قیمت، مصرف سوخت و سایر جزئیات در آینده نزدیک اعلام می‌شود. با عرضه مدل جدید کراس‌اور شورولت بلیزر در سال آینده، رده‌بندی محصولات شاسی‌بلند شورولت از کوچک به بزرگ به این صورت خواهد بود؛ ترکس، اکینوکس، بلیزر، تراورس، تاهو و ساب‌اوربان. 

کیمیاگرهای کهن تلاش می‌کردند سرب و دیگر فلزهای متداول را به طلا و پلاتین تبدیل کنند. امروزه شیمی‌دان‌های مدرن در آزمایشگاه پاول چیریک در پرینستون در تلاش‌اند با یافتن جایگزین‌های سازگار با محیط و ارزان برای فلزهای ارزشمندی مثل پلاتین، رودیوم و... وابستگی تولید دارو و صنایع داروسازی را به این فلزهای ارزشمند و ناسازگار با محیط از بین ببرند.

آن‌ها به یک روش انقلابی برای تولید یک نوع داروی صرع رسیده‌اند، در این روش به‌جای رودیوم و دی‌کلرومتان(حلال‌های سمی)، از کبالت و متانول برای تولید دارو استفاده می‌شود. واکنش جدید سریع‌تر و ارزان‌تر است و تأثیر کمی بر محیط دارد. به گفته‌ی چیریک، استاد شیمی دانشگاه ادواردز اس. سانفورد:

این یافته بر اهمیت شیمی سبز تأکید می‌کند، در شیمی سبز محلول سازگار با محیط به محلول شیمیایی ترجیح داده می‌شود. این کشف دارویی تمام عناصر سمی را در برمی‌گیرد. ما این برنامه را تقریبا ۱۰ سال پیش شروع کردیم که با هزینه‌ی زیادی همراه بود. فلزهایی مثل رودیوم و پلاتین بسیار گران‌قیمت هستند؛ اما با شروع کار فهمیدیم مشکلات ما فراتر از هزینه و سرمایه‌‌ی مادی است. این آزمایش با نگرانی‌های شدید محیطی همراه بود، استخراج پلاتین از زمین مستلزم حفر تا عمق یک مایلی زمین است و نشر انبوه کربن‌دی اکسید را به همراه خواهد داشت.

چیریک و تیم پژوهشی برای یافتن روش‌های سازگارتر با محیط و تولید مواد موردنیاز برای شیمی دارویی مدرن، با شیمی‌دان‌های مؤسسه‌ی Merck & Co همکاری کردند. این همکاری به‌واسطه‌ی یکی از برنامه‌های مؤسسه‌ی ملی علوم با عنوان GOALI امکان‌پذیر شد.

از طرفی بسیاری از مولکول‌ها در شکل‌های راست‌گرد و چپ‌گرد، عملکرد متفاوتی دارند و گاهی این واکنش‌ها با پیامدهای خطرناکی همراه هستند. سازمان غذا و داروی آمریکا با اعمال محدودیت‌هایی تأکید دارد که داروها تنها یک جهت (راست‌گرد یا چپ‌گرد) داشته باشند، به چنین داروهایی تک آنانتیومری گفته می‌شود.

چیریک می‌گوید:

شیمی‌دان‌ها به‌دنبال روش‌هایی هستند که تنها یک جهت مولکول‌های دارویی را ترکیب کنند (به‌جای ترکیب هردو جهت و سپس جداسازی آن). کاتالیزورهای فلزی که قبلا از فلزهای ارزشمندی مثل رودیوم ساخته می‌شدند، به حل این مشکل می‌پردازند. این مقاله نشان می‌دهد می‌توان از فلزهایی با فراوانی بیشتری مثل کبالت برای ساخت داروی صرع ازجمله کپرا استفاده کرد.

پنج سال پیش پژوهشگرها در آزمایشگاه چیریک نشان دادند می‌توان از کبالت برای تولید مولکول‌های تک آنانتیومری طبیعی استفاده کرد و به‌جای ترکیب‌های فعال و حلال‌های سمی از ترکیب‌های ساده برای تولید آن‌ها استفاده کرد. تیم این آزمایش را روی نمونه‌های واقعی انجام داد تا نشان دهد کبالت نسبت به فلزهای ارزشمند، سازگاری بیشتری با محیط دارد.

آن‌ها به این نتیجه رسیدند که روش جدید مبتنی برکبالت نسبت به روش رودیوم سریع‌تر است. به‌گفته‌ی چیریک، این مقاله یک نمونه‌ی نادر را نشان می‌دهند که در آن یک فلز با فراوانی زیاد نسبت در ترکیب داروهای تک آنانتیومری بهتر از فلزهای ارزشمند عمل می‌کند و قطعا استفاده از کاتالیزورهای فراوان‌ در طبیعت به‌جای فلزهای ارزشمند، مزایای زیست‌محیطی و مادی زیادی را به همراه دارد. برای مثال می‌توان به واکنش‌پذیری بهبودیافته و کاهش اثر محیطی اشاره کرد؛ البته ممکن است مزایای دیگری هم وجود داشته باشند که قبلا در هیچ نمونه‌ای مشاهده نشده‌اند. فلزهای اصلی نه‌تنها ارزان‌تر هستند بلکه نسبت به فلزهای کمیاب، سازگاری بیشتری با محیط دارند، اما این روش جدید از متانول استفاده می‌کند که نسبت به حلال‌های کلری موردنیاز رودیوم، با محیط سازگارتر است. چیریک می‌گوید:

تولید مولکول‌های دارویی به دلیل پیچیدگی بالا یکی از پراتلاف‌ترین فرآیندها در صنایع شیمیایی است. ‌ عامل اصلی تولید ضایعات، نوع حلال به‌کاررفته در واکنش است. روند و فرآیند تولید داروی به دی‌کلرومتان وابسته است که یکی از حلال‌های ارگانیک دارای حداقل سازگاری با محیط است. پژوهش ما نشان می‌دهد کاتالیزورهای فراوان نه‌تنها در متانول (به‌عنوان یک حلال سازگار) واکنش می‌دهند بلکه عملکرد بهینه‌ای در این واسطه دارند.

این کشف یک پیشرفت انقلابی برای کاتالیزورهای فلزی فراوان است؛ زیرا درگذشته پایداری و مقاومت آن‌ها به‌اندازه‌ی فلزهای ارزشمند نبود. پژوهش ما نشان می‌دهد هر دو واسطه‌ی حلال و فلزی می‌توانند به‌صورت سازگار با محیط عمل کنند.

به‌گفته‌ی مکس فردفلد مؤلف ارشد این مقاله و دانشجوی فارغ‌التحصیل آزمایشگاه چیریک، متانول یک حلال متداول برای ساختار شیمیایی تک جهتی است؛ اما اولین بار است که در یک سیستم کبالتی به‌خوبی عمل می‌کند. میل ترکیبی کبالت با حلال‌های سازگار با محیط شگفت‌انگیز است. چریک می‌گوید:

تقریبا به مدت ۱۰ سال، کاتالیزورهای فلزهای فراوان مثل آهن و کبالت برای واکنش به شرایطی با خلوص و خشکی بالا نیاز داشتند، این کاتالیزورها بسیار شکننده بودند. با واکنش در متانول نه‌تنها شکل محیطی واکنش بهبود پیدا کرد؛ بلکه استفاده از کاتالیزورها و کنترل آن‌ها نیز آسان‌تر شد. این نتیجه کبالت را به رقیبی برای فلزهای ارزشمند تبدیل کرده که می‌تواند در بسیاری از کاربردها ازجمله هیدروژنه‌سازی مورداستفاده قرار بگیرد.

همکاری با مرک، کلید دستیابی به این کشف بود. به گفته‌ی چیریک این یک نمونه‌ی برجسته از همکاری صنعتی، آموزشی است که به کاربرد روش‌های بنیادی برای مثال جریان متفاوت الکترون‌ها در کبالت در مقایسه با رودیوم یا ساخت یک داروی مهم به شیوه‌ای پایدارتر تأکید می‌کند.. شلوین می‌گوید:

به‌جای چند مرتبه آزمایش فرضیه‌ی خیلی سریع، مجموعه‌ آزمایش‌های بزرگی را طراحی کردیم که دامنه‌ی فضای شیمیایی آن‌ها بزرگ‌تر است. همکاری بین آن‌ها شگفت‌انگیز بود؛ دانشمندانی مثل مک فردفیلد و آرون ژانگ می‌توانند صدها آزمایش را در آزمایشگاه ما اجرا کنند و سپس نتایج دقیقی را به پرینستون ارائه دهند. اطلاعات به‌دست‌آمده می‌تواند زمینه‌ای برای طرح آزمایش‌های جدید باشد.

آزمایشگاه چیریک بر کاتالیزورهای همگن متمرکز است، در این شرایط از موادی استفاده می‌شود که در حلال‌های صنعتی قابل‌حل باشند. به ‌گفته‌ی چیریک، کاتالیزور همگن معمولا حوزه‌ی فلزهای ارزشمند را در برمی‌گیرد، فلزهایی که در پائین جدول تناوبی جای می‌گیرند. 

این فلزها به‌دلیل موقعیتی که در جدول تناوبی دارند، دچار تغییرات الکترونی قابل پیش‌بینی می‌شوند و به‌همین دلیل می‌توان از این عناصر، جواهرات مختلف را تولید کرد، زیرا دچار اکسایش نمی‌شوند و با اکسیژن واکنش نمی‌دهند؛ بنابراین وقتی به‌سراغ عناصر فراوان بروید (برای مثال عناصر سطر اول جدول تناوبی)، ساختار الکترونیکی (جابه‌جایی الکترون‌ها در عنصر) تغییر می‌کند و با بررسی شیمی تک الکترونی می‌توانید به‌دلیل زنگ زدن و واکنش این عناصر پی ببرید. به‌گفته‌ی ویوی دونگ،استاد شیمی دانشگاه کالیفرنیا، روش چیریک تغییرات بنیادی را برای شیمی به همراه خواهد داشت. شیمی سنتی به بررسی اکسایش دوالکترونی می‌پردازد و روش پاول به اکسایش تک الکترونی. شاید در ظاهر اختلاف بزرگی نباشد؛ اما برای یک شیمی‌دان تفاوت این دو بسیار چشم‌گیر است. مسئله‌ی حائز اهمیت برای یک شیمی‌دان عملکرد مواد در سطح الکترونی و اتمی است.  بر اساس نتایج به‌دست‌آمده، این آزمایش‌ را می‌توان بر مواد دیگر هم پیاده‌سازی کرد. به گفته‌ی چیریک این پژوهش به بررسی حوزه‌ای از جدول تناوبی می‌پردازد که مدت‌هاست موردبررسی قرار نگرفته و بنابراین ثروت عظیمی برای شیمی بنیادی به شمار می‌رود. با یادگیری روش کنترل جریان الکترونی، پنجره‌ی جدیدی به روی جهان باز خواهد شد.

در بازار خودروهای هیبرید و پلاگین هیبرید مدل‌های متنوع شاسی‌بلند، کراس‌اور، سدان، کوپه و حتی سوپراسپرت وجود دارد. معمولاً اولویت اول بیشترین خریداران خودروهای پلاگین هیبرید، مصرف کم خودرو یا تجربه‌ی سواری همزمان با خودروی تمام برقی و بنزینی است. با اینکه خودروهای هیبرید پلی میان مدل‌های بنزینی و تمام برقی آینده هستند، اما تمام آن‌ها با تمرکز ویژه برای مصرق و قدرت کم طراحی نشده‌اند. در این مقاله قصد داریم تا ۱۵ خودروی قدرتمند پلاگین هیبرید بازار جهانی آشنا شویم. محصولات برندهای اروپایی ولوو، بی‌ام‌و، پورشه و مرسدس‌بنز بیشتر مدل‌های این فهرست را تشکیل می‌دهند اما در این میان چند مدل اروپایی و یک ابرخودرو هم به چشم می‌خورند. در ادامه فهرست تهیه شده توسط وب‌سایت Insideevs آورده شده است که بدون ایراد هم نیست.

۱۵- ولوو XC60 T8

قدرت: ۳۲۰ اسب بخار

گشتاور: ۶۴۰ نیوتن‌متر

XC60 کراس‌اور لوکس ولوو است که سال گذشته وارد نسل دوم خود شد. این مدل خوش ساخت از پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۲ لیتری مجهز به سوپرشارژر و توربوشارژر در کنار پک باتری لیتیوم-یون ۱۰.۴ کیلووات ساعت استفاده می‌کند. تیم مهندسی ولوو XC60 را به‌عنوان یک کراس‌اور لوکس، راحت و کم مصرف طراحی کرده است که با نهایت سرعت ۲۲۹ کیلومتر بر ساعت، در زمان ۵.۵ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد. نسل دوم ولوو XC60 اولین مدل از سری 60 این برند و اولین مدل پس از روی کار آمدن جیلی است که همانند سه مدل سری 90 از پلتفرم SPA سوئدی‌ها استفاده می‌کند. البته برخلاف اطلاعات درج شده در فهرست انتخابی وب‌سایت Insideevs، مدل XC60 T8 در وب‌سایت رسمی ولوو با قدرت ۴۰۰ اسب بخار تعریف شده است و فقط مدل T8 بنزینی با قدرت ۳۲۰ اسب بخار وجود دارد.

۱۴- بی‌ام‌و سری 7 مدل 740e xDrive iPerformance

قدرت: ۳۲۲ اسب بخار

گشتاور: ۵۰۰ نیوتن‌متر

مدل پلاگین هیبرید 740e از نسل هفتم سری 7 بی‌ام‌و با ۲ اسب بخار قدرت بیشتر و البته گشتاور کمتر، در جایگاه ۱۴ این فهرست قرار گرفته است. 740e xDrive iPerformance لوکس، جادار و راحت از پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۲ لیتری توربوشارژ، پک باتری لیتیوم-یون ۹.۲ کیلووات ساعت و گیربکس ۸ سرعته اتوماتیک استفاده می‌کند. پلاگین هیبرید 740e بی‌ام‌و که نسخه با طول بیشتر آن هم عرضه می‌شود برای رسیدن به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت، فقط به ۵.۱ ثانیه زمان نیاز دارد. نهایت سرعت این سدان لوکس و زیبای آلمانی به ۲۵۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد.

۱۳- کادیلاک CT6 PHEV

قدرت: ۳۵۵ اسب بخار

گشتاور: ۵۸۳ نیوتن‌متر

اگر طرفدار خودروهای آمریکایی باشید، بهترین گزینه سدان بزرگ پلاگین هیبرید لوکس و جادار CT6 PHEV محصول برند پرطرفدار کادیلاک است. کادیلاک CT6 پلاگین هیبرید در سال ۲۰۱۵ با پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۲ لیتری و پک باتری لیتیوم-یون ۱۸.۴ کیلووات ساعت رونمایی شد. این سدان آمریکایی که خط تولید آن مانند چند مدل بیوک، کادیلاک و شورولت در شانگهای چین قرار دارد، در مقایسه با سری 7 بی‌ام‌و ۳۲ اسب بخار بیشتر تولید می‌کند تا به شهرت خودروسازان آمریکایی لطمه‌ای وارد نکند. کادیلاک CT6 پلاگین هیبرید در زمان ۵.۲ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد.

۱۲- بی‌ام‌و i8

قدرت: ۳۶۹ اسب بخار

گشتاور: ۵۷۰ نیوتن‌متر

کوپه‌ی خاص بی‌ام‌و i8 که به‌تازگی مدل کروک آن هم رونمایی شد، جزو معدود خودروهای پلاگین هیبرید اسپرت و پرقدرت بازار جهانی بوده اما، با این‌حال به فهرست ۱۰ خودروی قدرتمند پلاگین هیبرید نرسیده است. بی‌ام‌و i8 در مدل ۲۰۱۹ توسط مهندسین باواریا بازنگری شده است تا پیشرانه‌ی ۳ سیلندر ۱.۵ لیتری توربوشارژ آن در کنار پک باتری لیتیوم-یون ۱۱.۶ کیلووات ساعت بیش از ۳۵۰ اسب بخار قدرت تولید کند. بی‌ام‌و i8 کوپه و رودستر هر دو با نهایت سرعت ۲۵۰ کلومتر بر ساعت به‌ترتیب در زمان ۴.۲ و ۴.۴ ثانیه ، به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسند.

۱۱- ولوو S60 T8

قدرت: ۴۰۰ اسب بخار

گشتاور: ۶۴۰ نیوتن‌متر

دومین نسل از سدان لوکس و زیبای ولوو S60 که چند روز پیش رونمایی شد، تازه نفس‌ترین پلاگین هیبرید این فهرست است. S60 جدید از پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۲ لیتری سوپرشارژ و توربوشارژ ولوو T8 با قدرت ۳۱۳ اسب بخار، موتور الکتریکی با قدرت ۸۷ اسب بخار و گیربکس ۸ سرعته‌ی اتوماتیک استفاده می‌کند.

عملکرد فنی این سدان زیبا شامل نهایت سرعت و تست سرعت صفر تا ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت آن هنوز اعلام نشده است.وب‌سایت Insideevs گشتاور این مدل را درج نکرده است اما بر اساس اطلاعات وب‌سایت رسمی ولوو، همانند دیگر مدل‌های T8 نسل جدید S60 هم با ۶۴۰ نیوتن‌متر گشتاور همراه است.

۱۰- ولوو XC90 T8

قدرت: ۴۰۰ اسب بخار

گشتاور: ۶۴۰ نیوتن‌متر

در جایگاه ۱۰ قدرتمندترین خودروهای پلاگین هیبرید دنیا، نسل دوم کراس‌اور سایز متوسط و لوکس XC90 با پیشرانه‌ی T8 قرار گرفته است که مشخصات فنی آن مشابه سدان جدید XC60 است. نسل دوم ولوو XC90 از سال ۲۰۱۴ به بازار جهانی عرضه شده اما پلاگین هیبرید این کراس‌اور مجهز به پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۲ لیتری سوپرشارژ و توربوشارژ T8 در کنار پک باتری لیتیوم-یون از سال ۲۰۱۵ فروخته شده است. ولوو XC90 T8 در تست‌های وب‌سایت کار اند درایور، در زمان ۵.۳ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت رسیده است.

۹- ولوو S90 T8

قدرت: ۴۰۲ اسب بخار

گشتاور: ۶۵۱ نیوتن‌متر

سدان لوکس S90 دیگر محصول ولوو است که از سیستم هیبرید T8 این برند با پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۲ لیتری سوپرشارژ و توربوشارژ استفاده می‌کند. دوباره باید ذکر شود که در وب‌سایت ولوو S90 T8 با قدرت ۴۰۰ اسب بخار و گشتاور ۶۴۰ نیوتن‌متر مشخص شده است اما در فهرست Insideevs این مقادیر متفاوت است.

۸- کارما رِوِرو

قدرت: ۴۰۳ اسب بخار

گشتاور: ۱۳۳۰ نیوتن‌متر

رورو (Revero) سدان لوکس و اسپرت برند آمریکایی کارما (Karma) است که به‌عنوان جایگزین مدل فسیکر (Fisker) در سال ۲۰۱۶ رونمایی شد. کارما رورو از پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۲ لیتری توربوشارژ، دو موتور الکتریکی، پک باتری لیتیوم-یون ۲۱.۴ کیلووات ساعت و پنل‌های خورشیدی سقفی استفاده می‌کند تا با نهایت سرعت ۲۰۱ کیلومتر بر ساعت، در زمان ۵.۴ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت برسد. بر اساس گفته‌های مدیرعامل این شرکت کوچک آمریکایی که در حال حاضر در اختیار شرکت چینی وانژیانگ (Wanxiang) قرار دارد، هدف نهایی تولید و فروش ۳ هزار دستگاه کارما رورو است.

۷- ولوو S60 T8 پل‌استار

قدرت: ۴۱۵ اسب بخار

گشتاور: اعلام نشده

قدرتمندترین محصول ولوو در این فهرست، نسل جدید S60 T8 نسخه‌ی تیونینگ شده‌ی دپارتمان پل‌استار (Polestar) ولوو بوده که هنوز گشتاور آن اعلام نشده است. مدل پل‌استار نسل جدید ولوو S60 T8 با کیت بدنه‌ی متفاوت، سیستم تعلیق بهتر و قدرت بیشتر که حاصل بهینه‌سازی ECU و قوای فنی هیبرید است، از مدل‌های دیگر کارخانه‌ای جدا می‌شود. محصولات ولوو سهم قابل توجهی از این فهرست را تشکیل داده‌اند، اما مقام‌های پایین‌تر از جایگاه ۷ در اختیار خودروهای آلمانی و و تنها ابرخودروی پلاگین هیبرید است.

۶- پورشه کاین S E-Hybrid

قدرت: ۴۱۶ اسب بخار

گشتاور ۵۹۰ نیوتن‌متر

کراس‌اور لوکس پورشه کاین S  E-Hybrid مجهز به پک باتری لیتیوم-یون ۱۰.۸ کیلووات ساعت، از پیشرانه‌ی ۶ سیلندر V شکل ۳ لیتری سوپرشارژ ۳۳۳ اسب بخار قدرت و از موتور برقی ۹۵ اسب بخار قدرت می‌گیرد تا در مجموع ۴۱۶ اسب بخار قدرت داشته باشد. البته مدل کاین E Hybrid در وب‌سایت رسمی پورشه با قدرت ۴۶۲ اسب بخار قرار گرفته اما در فهرست Insideev درج نشده است. کاین S E-Hybrid با نهایت سرعت ۲۴۳ کیلومتر بر ساعت در زمان ۵.۲ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد.

۵- مرسدس‌بنز S550e

قدرت: ۴۳۶ اسب بخار

گشتاور: ۶۵۰ نیوتن‌متر

مدل لوکس و پرقدرت مرسدس‌بنز S550e از پیشرانه‌ی ۶ سیلندر V شکل ۳ لیتری بای توربوشارژ و پک باتری لیتیوم-یون ۸.۷ کیلووات ساعت استفاده می‌کند. S550e در زمان ۴.۹ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد و البته توانایی رسیدن به نهایت سرعت ۲۰۹ کیلومتر بر ساعت را هم دارد.

۴- مرسدس‌بنز GLE 500e

قدرت: ۴۳۶ اسب بخار

گشتاور: ۶۵۰ نیوتن‌متر

شاسی‌بلند لوکس و سایز متوسط GLE در تیپ پلاگین هیبرید نیز عرضه می‌شود. همانند S550e، این شاسی‌بلند هم از پیشرانه‌ی V6 بای توربوشارژ با حجم ۳ لیتر استفاده می‌کند. مرسدس GLE 500e برای رسیدن به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت فقط به ۵.۲ ثانیه نیاز دارد.

۳- پورشه پانامرا 4 E-Hybrid

قدرت: ۴۶۲ اسب بخار

گشتاور: ۷۰۰ نیوتن‌متر

سدان لوکس پورشه پلاگین هیبرید پانامرا در نسخه 4 E-Hybrid بیش از ۴۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کند. پیشرانه‌ی ۶ سیلندر V شکل ۲.۹ لیتری توئین توربوشارژ در کنار پک باتری لیتیوم-یون ۱۴.۱ کیلووات ساعت قرار گرفته است تا پانامرا 4 E-Hybrid در زمان ۴.۴ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت برسد. البته بازهم برخلاف اطلاعات وب‌سایت Insideevs، بر اساس وب‌سایت رسمی پورشه قدرت این مدل ۴۵۵ اسب‌بخار بوده و زمان ۴.۶ ثانیه برای تست سرعت صفر تا ۱۰۰ آن درج شده است.

۲- پورشه پانامرا S E-Hybrid

قدرت: ۶۸۰ اسب بخار

گشتاور: ۸۵۰ نیوتن‌متر

مدل S E-Hybrid پورشه پانامرا با پیشرانه‌ی ۸ سیلندر V شکل ۴ لیتری توئین توربوشارژ و پک باتری لیتیوم-یون ۱۴.۱ کیلووات ساعت در جایگاه دوم قدرتمندترین خودروهای پلاگین هیبرید فهرست Insideevs قرار گرفته است. زمان ۳.۵ ثانیه در تست سرعت صفر تا ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت و نهایت سرعت ۳۰۹ کیلومتر بر ساعت از ویژگی‌های منحصر به فرد این مدل زیبا است.

۱- کونیگزگ رگرا

قدرت: بیش از ۱۵۰۰ اسب بخار

گشتاور: بیش از ۲۰۰۰ نیوتن‌متر

قدرتمندترین خودروی پلاگین هیبرید دنیا، هایپرکار کونیگزگ رگرا (Regera) که فقط ۸۰ دستگاه از آن با قیمت نزدیک به ۲ میلیون دلار تولید می‌شود. رگرا از پیشرانه‌ی ۸ سیلندر V شکل ۵ لیتری توئین توربوشارژ در کنار ۳ موتور الکتریکی برند YASA و باتری لیتیوم-یون ۴.۵ کیلووات ساعت استفاده می‌کند. کونیگزگ رگرا با نهایت سرعت ۴۱۰ کیلومتر بر ساعت، در زمان ۲.۷ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد.

در سال ۲۰۱۰ کانن خبر از توسعه‌ی بزرگ‌ترین سنسور CMOS جهان دارد. این سنسور ۴۰ برابر بزرگ‌تر از انواع CMOS فول‌فریم متداول در دنیای دوربین‌های عکاسی بود. حال به تازگی این تولید‌کننده‌ی بزرگ تجهیزات عکاسی و فیلمبرداری، اطلاعات بیشتری در خصوص این پروژه در وب‌سایت خود منتشر کرده است.

سنسور‌های ۳۵ میلی‌متری فول‌فریم با ابعاد ۳۶ در ۲۴ میلی‌متر، از محبوب‌ترین نمونه‌های موجود برای استفاده در دوربین‌های عکاسی و فیلمبرداری هستند که ابعاد و وزن مناسب را در کنار کیفیت نهایی عالی تصویر به ارمغان می‌آورند. حال برای مقایسه لازم است بدانید که سنسور جدید کانن ابعادی برابر با ۲۰۰ × ۲۰۰ میلی‌متر دارد. کانن در خصوص چالش‌های موجود برای توسعه‌ی این سنسور غول‌پیکر گفت:

افزایش ابعاد سنسور‌های CMOS دانشمندان را با مشکلات و چالش‌های بی‌شماری مواجه می‌کند که می‌توان به اعوجاج تصویر و تاخیر در انتقال سیگنال بدست آمده از نور اشاره کرد. برای حل این چالش‌ها، کانن نه تنها از از مدار پردازشی موازی بهره برده، بلکه روش انتقال داده‌ها را نیز دچار بهبود‌های گسترده‌ای قرار داده است.

حل مشکلات پیش‌رو به کانن اجازه داد تا اطلاعات دریافتی از پیکسل‌های عظیم این سنسور را به سرعت دریافت و در ادامه انتقال دهد تا بدین ترتیب امکان ضبط کلیپ‌های ویدیویی با نرخ ۶۰ فریم بر ثانیه در محیط‌های بسیار تاریک با میزان روشنایی ۰.۳ لوکس نیز فراهم شود. این روشنایی برابر است با میزان تابش ماه در تاریکی مطلق که ضبط تصاویر در این شرایط نوری به هیچ وجه از عهده‌ی هر دوربینی بر نمی‌آید.

به گفته‌ی مدیران کانن این سنسور در حال حاضر در اختیار مرکز Kiso در ژاپن قرار گرفته است تا تصاویری از شرایط خاص پدیده‌ی بارش شهاب‌سنگ‌ها را ضبط کند که پیش از این توسط سایر تجهیزات عکاسی و فیلمبرداری امکان ثبت آن‌ها در دسترس نبود. بدین ترتیب امکان مطالعه‌ی دقیق‌تر فرکانس بارش شهاب‌سنگ‌ها و توسعه‌ی مدلی برای تعریف رفتار‌ آن‌ها در دسترس منجمان خواهد بود.

کانن هم‌چنین در ادامه اعلام کرد که این سنسور می‌تواند برای ضبط تصاویر و کلیپ‌های ویدیویی در شرایط نوری بسیار تاریک مانند مطالعه‌ی حیوانات شب‌گرد یا ضبط کلیپ‌هایی از سپیده‌دم و شفق‌های قطبی، به کار گرفته شود.

اگر پیشرانه را قلب یک خودرو در نظر بگیریم، باتری می‌تواند عضو اصلی تأمین‌کننده انرژی جاری باشد. باتری یکی از مهم‌ترین بخش‌های قوای فنی خودرو است که عملکرد آن تأثیر مستقیم بر تجربه‌ی رانندگی می‌گذارد. در این مطلب قصد داریم با زبانی ساده به توصیف ویژگی‌های چند نوع باتری مختلف در خودرو بپردازیم. وظیفه‌ای اصلی باتری در خودرو ابتدا، تغذیه استارتر است. پس از روشن شدن پیشرانه، برق مورد نیاز برای تجهیزات رفاهی خودرو از طریق دینام (الترناتور) تأمین می‌شود. در اولین خودروهای جهان، به‌دلیل نبود باتری تجهیزات برقی مانند بوق، چراغ‌ها و استارتر به‌صورت امروز وجود نداشتند. بوق و چراغ‌ها گازی بودند و یک لنگ وظیفه‌ی استارتر را انجام می‌داد. باتری اولین بار در دهه ۱۹۲۰ به خودروها رسید. این باتری‎های ۶ ولتی برای پیشرانه‌های کوچک مناسب بودند اما با اختراع پیشرانه‌های بزرگ‌ با نسبت تراکم بیشتر، باتری‌های ۱۲ ولتی استفاده شدند.

به‌طور کلی می‌توان باتری‌های خودرو را در دو نوع اسیدی سنتی و سیلد (به اشتباه اتمی خوانده می‌شوند) طبقه‌بندی کرد. باتری‌های سیلد (Sealed) باتوجه به ساختار کلی خود به چند دسته تقسیم می‌شوند. در ادامه به توصیف ویژگی‌های باتری اسیدی معمولی و دو نوع سیلد با فناوری AGM مارپیچی و مسطح می‌پردازیم.

باتری اسیدی معمولی

در باتری‌های اسیدی یا سربی-اسیدی ۶ محفظه یا سلول وجود دارد که در هر کدام از آن‌ها، چند صفحه‌ی مثبت و منفی از جنس سرب قرار گرفته است. بین صفحات مثبت و منفی که در محلول الکترولیت ۶۵ درصد آب و ۳۵ درصد اسید سولفوریک قرار دارند، جداکننده‌ی نفوذپذیر نصب شده است. صفحات منفی باتری به‌دنبال واکنش با محلول الکترولیت و از دست دادن الکترون هستند. هنگامی که دو قطب مثبت و منفی به خودرو یا هر وسیله‌ی دیگر متصل می‌شوند، صفحات مثبت باتری الکترون‌های آزاد شده از واکنش صفحات منفی و محلول الکترولیت را جذب می‌کنند که حاصل آن تولید آب است.

همانطور که اشاره شد در هر محفظه‌ی باتری، چند صفحه سربی قرار گرفته است. صفحات هر محفظه توسط یک اتصال دهنده به هم مرتبط هستند. هر کدام از محفظه‌ها بین ۲ تا ۲.۲ ولت برق تولید می‌کنند که به‌همین دلیل باتری ۱۲ ولتی نام‌گذاری شده‌اند. نکته‌ی مهم در باتری‌های سنتی اسیدی، نظارت بر مقدار محلول آن‌ها است. این باتری‌های باید مرتب بررسی شوند تا در صورت نیاز آب مقطر به آن‌ها اضافه شود؛ درواقع به‌دلیل شناور بودن محلول الکترولیت در باتری راه گریز برای هیدروژن و اکسیژن وجود دارد. به‌دلیل شناور بودن محلول اکترولیت، این نوع باتری‌های فقط به‌صورت عمودی نصب می‌شوند. مورد مهم دیگر حساسیت این نوع باتری در تکان‌های شدید است. در صورت ضربه‌های مداوم و شدید امکان جدا شدن اتصال دهنده‌ی بین صفحات، جدا شدن مواد فعال و رسوب در محفظه و شکستن جداکننده‌ی بین صفحات مثبت و منفی وجود دارد.

باتری AGM

باتری‌های AGM یا جداکننده‌ی جذبی (Absorbed Glass Mat) با توجه به ساختار و جنس متریال صفحات در دو نوع مارپیچ (Spiral) و مسطح (Flat) ساخته و جزو باتری‌های سیلد طبقه‌بندی می‌شوند. در نوع مارپیچی، صفحات مثبت و منفی توسط جداکننده‌ی جذب کننده و فایبرگلس در محفظه‌ با طرح مارپیچی قرار گرفته‌اند. صفحات این نوع باتری ۹۹.۹۹ درصد سرب هستند که دلیل تراکم بالای صفحات در یک محفظه، این درصد بالا را نتیجه داده است. مزیت استفاده از صفحات با خلوص بالا، بالاتر بودن شاخص CCA یا آمپراژ باتری در هوای سرد و مقاومت داخلی کمتر بوده که در جریان الکترون‌ها تأثیرگذار است. فایبرگلس علاوه بر نقش جداکنندگی بین صفحات، با جذب محلول الکترولیت نقش اسفنج را هم دارد. اسفنج بودن فایبرگلس به‌معنی نگه‌داشتن مولکول‌ها، جلوگیری از آزاد شدن به اتمسفر و عدم نیاز به اضافه کردن آب مقطر به باتری است. به‌همین خاطر این نوع باتری‌ها مانند نوع اسیدی سنتی نیازی به چک کردن ندارند. به‌منظور جلوگیری از اورشارژ یا حرارت بالا، دریچه‌های مشخص در باتری‌های AGM مارپیچی تعبیه شده است.

از دیگر مزایای استفاده از جداکننده‌ی فایبرگلس، شناور نبودن محلول الکترولیت و آزادی در نصب زاویه‌دار باتری است. به‌دلیل طراحی خاص باتری‌های AGM مارپیچی، مقاومت آن در برابر تکان‌های شدید نیز بیشتر شده است؛ به‌طور دقیق‌تر در مقایسه با باتری‌های اسیدی سنتی، نوع AGM مارپیچ ۳ برابر مقاومت بیشتری دارند. باتری‌های AGM مسطح از لحاظ شیمیایی مشابه نوع اسیدی سنتی هستند، اما طراحی ساختاری و جنسم موارد استفاده شده در آن‌ها متفاوت است. برخلاف جداکننده‌ی نفوذ پذیر در نوع اسیدی سنتی، در این نوع باتری‌ها جداکننده‌ی AGM بین صفحات منفی و مثبت قرار گرفته است که هیدروژن و اکسیژن را در محلول الکترولیت نگه می‌دارد.

جداکننده‌ی AGM از شناور بودن محلول الکترولیت نیز جلوگیری می‌کند، بنابرین نیازی به اضافه کردن آب مقطر به آن نیست. صفحات این نوع باتری از ۹۹.۹۹ درصد سرب هستند که حاصل آن کارایی و عمر بیشتر خواهد بود. علاوه بر این به لطف وجود جداکننده‌های AGM، محدودیت در زاویه‌دار شدن نصب باتری هم در میان نیست. اما مهم‌ترین ویژگی در باتری AGM مسطح، طراحی صفحات سربی آن است. صفحات با طرح شبکه‌ای ساخته می‌شوند تا جریان الکترون‌ها روان باشد. به دلیل ساختار و طراحی منحصربه‌فرد، باتری‌های AGM برای عملکرد بالا و عمیق مناسب هستند و بیشتر خودروهای مدرن و پرقدرت از این نوع باتری استفاده می‌کنند. GEL نوع دیگری از باتری‌های سیلد AGM، بیشتر مناسب چرخه‌ی عمیق هستند.

در پایان می‌توانید ویدئویی جالب از باتری‌های معرفی شده در این مطلب را مشاهده کنید.

مرگ، واژه سه حرفه‌ای است که اکثر  انسان ها از مواجه شدن با آن می ترسند، البته نه ترس از سر دوری و کنده شدن از دنیای مادی، بلکه این ترس از سر مواجه شدن با اعمالی است که خواسته و ناخواسته آن را انجام دادیم و بدون نگاهی به دستورات الهی پیش رفته ایم. مرگ و فرشته مرگ عزرائیل دو عنوانی است که اکثر اوقات در برخورد با این الحان به اصطلاح زبانمان را گاز می گیریم و همیشه مرگ را برای هیچ از اطرافیان، عزیزان و ... نمی خواهیم.

مرگ نام انتقالی معنوی از دنیای مادی به برزخ است، که اصولا ترس خاصی در مواجه با آن وجود دارد، از این‌رو درباره چرایی ترسیدن از مرگ را در زیر بیشتر میخوانیم:

چرا را از مرگ می ترسیم؟

پاسخ ائمه اطهار(ع) درباره ترس از مرگ

از زمان معرفی iOS 11، واقعیت افزوده (AR) نقشی برجسته در تقریبا تمام رویدادهای اپل بازی کرده است. تیم کوک، مدیرعامل اپل، بر این باور است که این فناوری به‌اندازه‌ی گوشی‌ هوشمند، انقلابی خواهد بود. اپل در کنفرانس توسعه‌دهندگان امسال (WWDC 2018) نیز بیش از همه بر واقعیت افزوده تمرکز کرده بود. اما چرا اهالی کوپرتینو چنین راهبردی در پیش گرفته‌اند؟ اغلب کاربران معتقدند که واقعیت افزوده صرف‌ نظر از بازی‌هایی چون پوکمون گو، هنوز به‌معنای واقعی کاربرد اصلی خود را نیافته است. استفاده از این فناوری در حال حاضر جالب و سرگرم‌کننده، اما غیر ضروری است. همچنین تماشای افکت‌های واقعیت افزوده در نمایشگر آیفون یا آیپد در مقایسه با هدست‌ یا عینک‌ مخصوص این فناوری، قطعا جذابیت کمتری دارد.

با نطق اصلی کنفرانس امسال توسعه‌دهندگان و نشست‌های میزبانی توسعه‌دهندگان مختلف در مرکز گردهمایی سن خوزه‌ی کالیفرنیا، هیچ شکی نیست که اپل در حال سرمایه‌گذاری سنگینی در واقعیت افزوده برای آینده است. اکنون شاید برای برخی سؤال‌های مختلفی مطرح شود؛ از جمله اینکه پلتفرم ARKit دقیقا چیست و چگونه کار می‌کند؟ اپل به‌طور مشخص چه راهبردی برای واقعیت افزوده در پیش گرفته است؟ چرا کوپرتینونشین‌ها به واقعیت افزوده تا این حد علاقه‌مند شده‌اند و چرا تصور می‌کنند در تب طلای پیش رو، پیش از بقیه به موفقیت دست پیدا خواهند کرد؟ برای پاسخ به تمام این سؤال‌ها با زومیت همراه باشید.

ARKit چیست و چگونه کار می‌کند؟

پیش از همه باید ماهیت دقیق ARKit، نحوه‌ی عملکرد، ویژگی‌های سطح بالا و اهداف این پلتفرم را بررسی کنیم. اگر خواستار جزئیات بیشتری در این باره هستید، می‌توانید به اسناد و صحبت‌های اپل در پرتال توسعه‌دهندگان این شرکت مراجعه کنید. اما در ساده‌ترین و کوتاه‌ترین توضیح از ARKit، می‌توان گفت که این پلتفرم از منظر کار با دوربین دستگاه iOS، اسکن تصاویر و اشیاء در محیط، مکان‌یابی مدل‌های سه‌بعدی در فضای واقعی و تطابق آن‌ها، وظایف سنگینی را برای توسعه‌دهندگان انجام می‌دهد. اپل در توصیف ARKit می‌گوید:

ARKit با ترکیب ردیابی حرکتی دستگاه، ثبت صحنه‌ی دوربین، پردازش پیشرفته‌ی صحنه و قابلیت‌های نمایشگر، امر ساخت یک تجربه‌ی واقعیت افزوده را ساده‌سازی می‌کند. شما می‌توانید با استفاده از این فناوری‌ها انواع مختلف تجربیات واقعیت افزوده را با بهره‌گیری از دوربین پشت یا جلوی یک دستگاه iOS بسازید.

اپل ابتدا ARKit را در سال ۲۰۱۷ به همراه iOS 11 منتشر کرد. توسعه‌دهندگان اپلیکیشن می‌توانند با استفاده از Xcode (محیط توسعه‌ی نرم‌افزار اپل در سیستم عامل مک) به ساخت اپلیکیشن با آن بپردازند. ARKit در اصل سه وظیفه‌ی اساسیِ ردیابی، درک صحنه و رندرینگ را در پشت پرده‌ی اپلیکیشن‌های واقعیت افزوده بر عهده دارد.

ردیابی به‌صورت مداوم بر موقعیت و جهت دستگاه در دنیای فیزیکی نظارت می‌کند و می‌تواند اشیائی نظیر پوسترها و چهره‌ها را ردیابی کند (البته برخی از این اشیاء قابل ردیابی، در ابتدای انتشار iOS 11 پشتیبانی نمی‌شدند). درک صحنهدر اصل محیط را اسکن می‌کند و اطلاعات مربوط به آن را در اختیار توسعه‌دهنده، اپلیکیشن یا کاربر قرار می‌دهد. این ویژگی در نسخه‌ی اولیه سطوح افقی و برخی موارد دیگر را اسکن می‌کرد. رندرینگ بدین معنی است که ARKit بخش زیادی از جایگذاری اشیاء سه‌بعدیِ مرتبط با صحنه‌ی ثبت‌شده توسط دوربین دستگاه را بر عهده می‌گیرد. به‌عنوان مثال هنگامی که کاربر در حال استفاده از اپلیکیشن خرید لوازم خانگی است، یک میز مجازی در وسط اتاق ناهارخوری وی قرار می‌دهد. ARKit این وظایف را با ردیابی محیط به روش‌های خاص انجام می‌دهد. در ادامه ویژگی‌های پشتیبانی‌شده در نسخه‌ی اولیه ARKit را بررسی خواهیم کرد.

ردیابی جهت

ARKit در پیکربندی ردیابی جهت، از حسگرهای داخلی دستگاه استفاده می‌کند تا چرخش را در سه درجه از آزادی ردیابی کند؛ اما این کار همانند چرخاندن سر در حالت ایستاده و ثابت است و تغییرات در موقعیت فیزیکی در اینجا ردیابی نمی‌شوند و در اصل تنها جهت در محیط مجازی کروی مورد ردیابی قرار می‌گیرد. ردیابی جهت رویکردی بسیار سودمند در افزودن اشیاء و مکان‌های دوردست خارج از محدوده‌ی دستگاه محسوب می‌شود.

ردیابی جهان

ردیابی جهان از ردیابی جهت جالب‌تر است. این ویژگی جهت دید دوربین دستگاه و هر تغییری در موقعیت فیزیکی دستگاه را ردیابی می‌کند؛ در نتیجه برخلاف ردیابی جهت می‌تواند دریابد که آیا دستگاه دو قدم به سمت راست حرکت داده شده است یا نه و این کار را بدون هیچ‌گونه اطلاعات قبلی درباره‌ی محیط انجام می‌دهد.

علاوه بر این، ARKit از فرآیندی به نام «حسگر اینرسی بصری» استفاده می‌کند که شامل شناسایی خصوصیات فیزیکی اصلی در محیط پیرامون دستگاه می‌شود. با حرکت و تغییر جهت دستگاه در فضای فیزیکی، این خصوصیات از زوایای مختلفی ثبت می‌شود (در اینجا تحرک دستگاه لازم است و گردش آن فراهم‌کننده‌ی اطلاعات کافی نیست). تصاویری که در این فرآیند ثبت می‌شوند، به‌منظور تشخیص عمق با یکدیگر مورد استفاده قرار می‌گیرند. این کار تا حد زیادی همانند درک عمق توسط دو چشم انسان است.

نتیجه‌ی این فرآیند ساخت مدلی است که اپل آن را «نقشه‌ی جهان» می‌نامد. این نقشه می‌تواند برای موقعیت‌یابی و جهت‌یابی اشیاء، اعمال نورپردازی و سایه‌زنی روی آن‌ها و بسیاری موارد دیگر به‌ کار گرفته شود. هرچه کاربر بیشتر حرکت کند و تغییر جهت دهد، اطلاعات بیشتری ردیابی می‌شود و افزودنی‌های مجازی می‌توانند دقیق‌تر و واقع‌گرایانه‌تر شوند. هنگامی که ARKit نقشه‌ی جهان را ‌بسازد، آن را با را مختصات فضای مجازی که اشیاء می‌توانند در آن قرار بگیرند، مطابقت می‌دهد.

دستگاه به‌صورت بی‌وقفه نیازمند اطلاعات حسگر است و این فرآیند در محیط‌های پرنور که حاوی بافت (تکسچر) و خصوصیات کاملا مشخص هستند، به بهترین نحو انجام می‌شود؛ بدین مفهوم که گرفتن دوربین به سمت دیوار خالی، به انجام مناسب این فرآیند کمکی نمی‌کند. همچنین حرکات بسیار زیاد در صحنه می‌تواند فرآیند را با خطا و اشتباه مواجه کند. ARKit کیفیت نقشه‌ی جهان را در بطن دستگاه ردیابی می‌کند و به یکی از سه وضعیتی اشاره می‌کند که به توسعه‌دهندگان توصیه می‌شود به نوبت به کاربران گزارش دهند:

• در دسترس نیست: نقشه‌ی جهان هنوز ساخته نشده است.
• محدود: برخی عوامل از ساخته شدن مناسب نقشه‌ی جهان ممانعت کرده‌اند؛ در نتیجه عملکرد و دقت می‌تواند محدود باشد.
• نرمال: نقشه‌ی جهان به‌ اندازه‌ی کافی قابل اعتماد است و می‌توان انتظار شکل‌گیری مناسب واقعیت افزوده را داشت.

تشخیص سطح

تشخیص سطح از نقشه‌ی جهان برای شناسایی سطوحی استفاده می‌کند که اشیاء واقعی می‌توانند روی آن قرار بگیرند. هنگامی که ARKit به همراه iOS 11 منتشر شد، تنها سطوح افقی قابل شناسایی و استفاده بودند و وجود دیگر انواع سطوح نظیر برآمدگی‌ها و خمیدگی‌ها به‌سادگی می‌توانست منجر به قرارگیری نامناسب اشیاء سه‌بعدی در منظره شود. با استفاده از این سه تکنیک ردیابی، توسعه‌دهندگان می‌توانند با لمس ARKit به‌آسانی اشیاء سه‌بعدی مدل‌سازی‌شده را روی سطحی در دید کاربر از تصویر دوربین در نمایشگر دستگاه قرار دهند.

ویژگی‌های افزوده‌شده در iOS 11.3

اپل ابتدای امسال ARKit نسخه‌ی ۱.۵ را به‌همراه iOS 11.3 منتشر کرد. این به‌روزرسانی در دقت و کیفیت تجربیاتی که بدون انجام اقدام قابل توجه‌ای از سوی توسعه‌دهندگان با ARKit قابل ساخت است، بهبودهایی کلی اعمال کرد. این به‌روزرسانی همچنین وضوح تصویر دید مبتنی بر دوربین کاربر در نمایشگر را در خلال تجربیات واقعیت افزوده افزایش می‌دهد.

سطوح عمودی

نسخه‌ی اولیه‌ی ARKit تنها قادر به تشخیص، ردیابی و قرار دادن اشیاء در سطوح تخت افقی بود؛ در نتیجه در نسخه‌ی ۱.۵ امکان انجام همان وظایف در سطح عمودی و تا حدی سطوح نامنظمی که به شکل کامل تخت نیستند، فراهم شد. اکنون توسعه‌دهندگان می‌توانستند اشیاء را نه فقط روی زمین، بلکه روی دیوار و حتی برآمدگی‌ها نیز قرار دهند.

تشخیص تصویر

نسخه‌ی 1.5 ARKit ویژگی ردیابی تصاویر ساده‌ی دوبعدی را به پلتفرم واقعیت افزوده‌ی اپل افزود؛ بدین معنی که اپلیکیشن‌های ARKit می‌توانستند اشیائی نظیر یک صفحه در کتاب، پوستر فیلم یا نقاشیِ روی دیوار را تشخیص دهند. توسعه‌دهندگان به‌آسانی می‌توانند به اپلیکیشن‌های خود امکان بدهند که هنگام تشخیص تصاویر دوبعدی توسط دستگاه، اشیاء موجود در تصویر را به محیط اضافه کنند. برای مثال، هنگامی که کاربر دوربین دستگاه را به سمت پوستر فیلم انتقام‌جویان می‌گیرد، لباس مرد آهنی در اندازه‌ی واقعی می‌تواند در محیط قرار بگیرد.

ویژگی‌های افزوده‌شده در iOS 12

اپل در چهاردهم خرداد امسال در کنفرانس توسعه‌دهندگان با معرفی iOS 12 از برخی بهبودهای مهم و ویژگی‌های جدید برای ARKit رونمایی کرد. بسته‌ی نرم‌افزاری واقعیت افزوده‌ی اپل اکنون با این به‌روزرسانی می‌تواند از طیف گسترده‌تری از اپلیکیشن‌ها و تجربیات واقع‌گرایانه‌تر پشتیبانی کند. تغییرات تازه‌ی ARKit امکان گنجاندن متقاعدکننده‌تر اشیاء مجازی را در محیط، تجربیات واقعیت افزوده‌ی چندکاربره و باقی ماندن اشیاء در مکان یکسان در محیط را در خلال استفاده‌های مختلف فراهم می‌کند.

ذخیره‌سازی و بارگذاری نقشه‌ها

پیش از این، نقشه‌های جهان واقعیت افزوده در خلال استفاده‌های مختلف ذخیره نمی‌شدند و انتقال آن‌ها بین دستگاه‌ها نیز امکان‌پذیر نبود. این بدین معنی بود که اگر شیئی در مکانی مشخص از صحنه قرار می‌گرفت، اپلیکیشن در استفاده‌ی بعدی آن مکان را فراموش می‌کرد و کاربر نمی‌توانست مجددا از آنجا بازدید کند. این همچنین بدین مفهوم بود که تجربیات واقعیت افزوده، در اکثر مواقع تجربیاتی انفرادی و قابل مشاهده تنها برای یک نفر بودند.

اپل در iOS 11.3 قابلیت محلی‌سازی مجدد را معرفی کرد که به کاربران امکان می‌داد یک وضعیت را پس از بروز وقفه (مثلا بسته شدن اپلیکیشن) بازیابی کنند. اکنون در iOS 12 این ویژگی گسترش بیشتری یافته است و به‌محض آنکه نقشه‌ی جهان ساخته شود، کاربر می‌تواند در استفاده‌ای دیگر آن را بازیابی کند یا با استفاده از فریم‌ورک MultipeerConnectivity آن را با دیگر کاربران یا دستگاه‌ها به اشتراک بگذارد. اشتراک‌گذاری نقشه‌ها می‌تواند از طریق ایردراپ، بلوتوث، وای‌فای یا برخی از دیگر شیوه‌ها انجام شود. ARKit تشخیص می‌دهد دستگاه در همان صحنه‌ای است که در استفاده‌ی قبلی یا در دستگاهی دیگر بود و می‌تواند موقعیتش را در آن نقشه‌ی قبلی جهان تعیین کند.

اپل به‌منظور بررسی و شبیه‌سازی این ویژگی، یک بازی واقعیت افزوده به نام سوئیفت‌شات برای توسعه‌دهندگان نمایش داد که امکان تعامل چندین کاربر را با اشیاء سه‌بعدی یکسان در یک لحظه در دستگاه‌های مختلف فراهم می‌کند. اما گیمینگ چندکاربره تنها مورد استفاده‌ی احتمالی این ویژگی نیست. از بین موارد دیگر، ذخیره‌سازی و بارگذاری نقشه‌ها می‌تواند به توسعه‌دهندگان اپلیکیشن امکان بدهد تا در مکانی مشخص، اشیائی پایدار همچون مجسمه‌ای مجازی در میدان شهر ایجاد کنند که تمام کاربران دستگاه‌های iOS در بازدید از آنجا، آن شیء را در جایی ثابت ببینند. کاربران حتی می‌توانند اشیاء اختصاصی خود را برای جستجو توسط افراد دیگر به جهان اضافه کنند.

با این حال، همچنان محدودیت‌هایی وجود دارد. بازگشت به صحنه‌ای در دنیای واقعی که از زمان آخرین بازدید به طرز قابل توجه‌ای تغییر کرده است، به شکل واضح می‌تواند منجر به از کارافتادن محلی‌سازی مجدد شود؛ اما اگر تغییرات حتی شامل موارد جزئی نظیر تغییرات شبانه‌روز باشد، باز هم بازیابی اشیاء با مشکل مواجه خواهد شد. محلی‌سازی مجدد، ویژگی تازه‌ی قابل توجهی در ARKit محسوب می‌شود؛ اما تحقق کامل ظرفیت آن هنوز نیازمند به‌روزرسانی‌های بیشتر است.

ردیابی تصویر

اپل در iOS 12 پیکربندی جدیدی به نام ردیابی تصویر واقعیت افزوده (ARImageTrackingConfiguration) به ARKit افزود و امکان ساخت اپلیکیشن‌هایی را فراهم آورد که به‌جای بهره‌گیری از رویکرد ردیابی کامل جهان، روی تصاویر دو‌بعدی تمرکز می‌کنند. این ویژگی بیشتر مناسب ردیابی تعداد زیادی تصویر در یک لحظه است؛ در نتیجه شکل‌گیری تجربیاتی برتر را در اپلیکیشن‌های مشخصی که به‌کلی حول محور تشخیص تصاویر دوبعدی ساخته شده‌اند، امکان‌پذیر می‌کند.

دستگاه نقاط جالب توجه را در تصاویر دوبعدی قابل مشاهده در صحنه ردیابی می‌کند؛ سپس آنچه اپل «مرحله‌ی ردیابی متراکم» می‌نامد، اجرا می‌کند که در آن، تصویری به‌ حالت مستطیلی در صحنه شکل داده می‌شود؛ در نتیجه آن تصویر می‌تواند با تصویر مرجعی که اپلیکیشن از قبل آن را می‌شناسد، مقایسه شود. یک تصویر خطا برای درن ظر گرفتن تفاوت‌ها ایجاد و سپس موقعیت و جهت آن تا زمانی که خطا به‌قدر کافی به‌ حداقل برسد، تنظیم می‌شود.

تشخیص شیء

ARKit 2 این قابلیت را به اشیاء سه‌بعدی گسترش داده است. در اصل، شیوه‌ای که اشیاء سه‌بعدی دنیای واقعی با آن شناسایی می‌شوند، مشابه همان روش ساخت نقشه‌های جهان است. توسعه‌دهندگان با ردیابی تصویر دوبعدی باید یک شیء مرجع را به اپلیکیشن اضافه کنند تا شیء دنیای واقعی با آن مقایسه شود. اما اپل اکنون به‌منظور انجام کامل این کار، ابزار تازه‌ای برای توسعه‌دهندگان ارائه می‌دهد و به آن‌ها توصیه می‌کند اشیاء سختی که از بافت غنی بهره می‌برند و نه شفاف و نه بازتاب‌دهنده هستند، ردیابی کنند.

اپل ردیابی شیء را این گونه توصیف می‌کند:

اپلیکیشن شما اشیاء مرجع را ارائه می‌دهد که ویژگی‌های سه‌بعدیِ فضاییِ اشیاء شناخته‌شده‌ی دنیای واقعی را رمزگذاری می‌کند و ARKit به اپلیکیشن شما می‌گوید که در خلال استفاده از واقعیت افزوده، اشیاء مشابه دنیای واقعی را چه زمانی و در کجا تشخیص می‌دهد.

کاربرد بالقوه‌ی این ویژگی بی‌شمار است. برای مثال ARKit می‌تواند اسباب‌بازی به‌خصوصی را تشخیص دهد و اشیائی را به صحنه اضافه کند که به‌ نظر می‌رسد در حال تعامل با آن هستند. این در واقع همان کاری است که اپلیکیشن لوگو آن را در نطق اصلی کنفرانس توسعه‌دهندگان انجام داد. در مثالی دیگر، ARKit می‌تواند نوع و مدل دقیق یک خودرو را در دنیای واقعی شناسایی کند و نام خودرو و مشخصاتش را در کنار مکان آن در دید کاربر قرار دهد.

ردیابی بهبودیافته‌ی چهره

ARKit 2 با بهره‌گیری از حسگرهای دوربین TrueDepth در آیفون ۱۰ و احتمالا برخی یا تمام دیگر دستگاه‌های آتی iOS، می‌توانند حرکات زبان را ردیابی کنند. به‌گفته‌ی اپل بسیاری از کاربران هنگام استفاده از ایموجی‌ تلاش می‌کنند استیکر خود را در حالتی که زبانشان بیرون است، بسازند؛ اما پس از آنکه می‌بیند انجام این کار امکان‌پذیر نیست، ناامید می‌شوند. اکنون ردیابیِ نگاه خیره‌ی کاربر بهبود یافته و اپل عملکرد صحیح این قابلیت را در شرایط نوری مختلف نیز افزایش داده است.

نقش‌اندازی محیطی

ARKit 2 سرانجام از نقش‌اندازی (Texturing) محیطی پیشرفته پشتیبانی می‌کند. این ویژگی معانی مختلفی دارد. اول، اپل می‌گوید شبکه‌ای عصبی را روی هزاران محیط آموزش داده است. این مسئله به ARKit امکان می‌دهد که در واقع محتویات نارسا در صحنه و نقشه‌ی جهان را با اندازه‌ای از دقت تصویرسازی کند.

نقش‌اندازی محیطی همچنین امکان رندر اشیاء را به‌صورت واقع‌گرایانه‌تر در پس‌زمینه‌ی صحنه فراهم می‌کند. ARKit با ردیابی نور محیط اقدام به ایجاد سایه برای اشیاء مجازی در نگاه کاربر می‌کند. این به‌تنهایی شکاف بزرگ بین چگونگی برخورد و ادراک واقعی کاربران با یک شیء را از میان برمی‌دارد؛ شیئی که سایه ندارد در ذهن ما نمی‌تواند واقعی باشد. این قابلیت برای پر کردن بیش از پیش شکاف بین محیط واقعی و مجازی، بازتاب‌های محیط اطراف را روی اشیائی که در صحنه حاضر هستند، اعمال می‌کند.

USDZ: قالب فایل جدید اشیاء واقعیت افزوده

علاوه بر ویژگی‌های جدید افزوده‌شده به ARKit 2، اپل در کنفرانس توسعه‌دهندگان امسال، قالب فایل جدید خود برای اشیاء مجازی را با نام USDZ معرفی کرد. این قالب فایل بر پایه‌ی قالب متن‌ باز پیکسار USD و با همکاری اپل و پیکسار توسعه یافته است. USDZ حاوی مدل سه‌بعدی و بافت‌های آن در یک فایل است و در  iOS 12 و macOS موهاوی پشتیبانی خواهد شد.

فایل‌های USZD حجم نسبتا کمی دارند و می‌توان آن‌ها را بین دستگاه‌ها به اشتراک گذاشت و در اینترنت یا با ویژگی Quick Look در مک‌اواس مشاهده کرد. ادوبی چندی پیش اعلام کرد که از قالب فایل جدید اپل به‌صورت پیش‌فرض در اپلیکیشن‌هایش پشتیبانی می‌کند. پذیرش زودهنگام USZD از سوی شرکتی همچون ادوبی، پیروزی بزرگی برای اپل به‌حساب می‌آید؛ اما همانند هر نوآوری تازه‌ای، آینده‌ی این قالب نیز نامعلوم است.

چرا اپل تا این حد بر واقعیت افزوده تمرکز کرده است؟

بر اساس برخی گزارش‌ها و تحلیل‌ها، فروشی گوشی‌ هوشمند برای نخستین بار در سال ۲۰۱۷ با کاهش مواجه شد. آیفون ۱۰ تا مدت‌ها پس از عرضه عنوان پرفروش‌ترین گوشی هوشمند دنیا را در اختیار داشت؛ اما اپل از فروش پایین گوشی‌ هوشمند در فصول اخیر همچون سال گذشته خبر می‌دهد. کوپرتینونشین‌ها در معرض خطر قریب‌الوقوع ناامید کردن سهام‌داران قرار ندارند. این شرکت امسال بهترین سه‌ماهه‌ی منتهی به ماه مارس تاریخ خود را با کسب درآمد بیش از ۶۱ میلیارد دلار تجربه کرد؛ با این حال، جریان‌های نگران‌کننده‌ای در جبهه‌ی سخت‌افزار در حال شکل‌گیری است و اپل باید از پیش خود را برای رویارویی با هر وضعیتی آماده کند.

این حقیقت که اپل همچنان با گزارش‌های مالی فصلی خود سرمایه‌گذاران را شگفت‌زده می‌کند، بیش از همه معلول دو عامل است. اول متوسط بهای فروش و حاشیه‌ی سود گوشی‌های شرکت که هر دو بالاتر از بسیاری از رقبا است و دوم کسب‌وکارهای خدمات در حال رشد اپل که شامل سرویس‌هایی نظیر اپل موزیک و آی‌کلاد می‌شود. اپل با بازاریابی مداوم و کارزار روابط عمومی خود که با هدف تبلیغ شرکت به‌عنوان جایگزینی با تمرکز بر حریم شخصی برای دیگر شرکت‌های ارائه‌دهنده خدمات دیجیتال نظیر گوگل و فیسبوک طراحی شده‌اند، سرویس‌هایش را در معرض توجه قرار داده است. اما اگر فروشی گوشی‌ هوشمند بیش از این سقوط کند، احتمالا خطری متوجه درآمد اپل نخواهد بود. این موضوع تا حدی بدین خاطر است که اپل متعهد شده به‌کلی به‌ شیوه‌ی فیسبوک و گوگل، کسب‌وکار سودمندی متشکل از داده‌های شخصی کاربران برای مصرف تبلیغ‌کنندگان بنا نکند.

اپل در گذشته با ورود به بازارهای پرخطر محصولات نوظهور، موفق به کسب بزرگ‌ترین موفقیت‌های تاریخ خود شده است. گوشی‌های هوشمند، تبلت‌ها و کامپیوترها در حال حاضر محصولاتی بالغ محسوب می‌شوند. اپل نیازمند دسته‌بندی تازه‌ای از یک محصول بزرگ است تا آینده‌ی فناوری را با گذار از گوشی‌ هوشمند مجددا با دستان خود رقم بزند. ظاهرا تیم کوک و دیگر مدیران اجرایی اپل واقعیت افزوده را به‌عنوان بهترین گزینه برای شرط بستن روی آن انتخاب کرده‌اند. کوپرتینونشین‌ها با اتکا به پیشبرد قالب فایلی همچون USDZ و با فرض پذیرش آن در مقیاس گسترده می‌توانند به پیشگام عرصه‌ی واقعیت افزوده تبدیل شوند. اکنون ساخت ARKit بدین معنی است که این شرکت هنگام فرارسیدن نقطه‌ی عطف بعدی تاریخ فناوری به‌جای سراسیمگی و تلاش برای انجام اقدامات ناشیانه از آمادگی لازم برای شروع بازی برخوردار خواهد بود.

علاوه بر این، خبر می‌رسد که اپل در حال بررسی ایده‌ی راه‌اندازی یک پلتفرم تبلیغاتی جدید است. اپل این ایده را در سال ۲۰۱۰ با iAd امتحان کرد؛ اما عملکرد ضعیفی در پیشبرد آن داشت و در نهایت فعالیت این پلتفرم را در سال ۲۰۱۶ متوقف کرد. اما پلتفرم واقعیت افزوده‌ای که به نحو گسترده از سوی کاربران مورد پذیرش قرار گرفته است، می‌تواند برای جاه‌طلبی‌های تبلیغاتی اپل برگ برنده‌ محسوب شود. ARKit افزودن فعال‌سازی‌ تبلیغاتی و بازاریابی را که به موقعیت کاربر وابسته است، برای توسعه‌دهندگان آسان می‌کند. ویژگی‌های تشخیص شیء و ردیابی تصویر با هدف به‌کارگیری در چنین مواردی طراحی شده‌اند. برای مثال، تصاویر مرجع می‌توانند جایگزین کد‌ QR شوند؛ ابزاری که همیشه ظاهری نویدبخش برای تبلیغ‌کنندگان و بازاریاب‌ها داشت؛ اما غیر کاربردی‌تر از آن بود که بتواند فراگیر شود.

علاوه بر این، می‌توان ایده‌آل‌گرایی‌های آینده‌نگرانه‌ای را متصور شد و احتمالات بی‌شماری را برای کاربردهای آتی واقعیت افزوده در نظر گرفت. به‌عنوان مثال، می‌توانید شخصیتی واقعی را احضار کنید و به‌طوری که همانند شخصی واقعی هدایت می‌شوید، به دنبال کردن وی در میان فرودگاه یا فروشگاهی هزارتومانند بپردازید، تا آنچه در پی آن هستید، پیدا کنید. همچنین دوربین TrueDepth آیفون ۱۰ می‌تواند در آینده از طریق حالات چهره‌ی کاربر به تحلیل احساسات بپردازد و براساس وضع روحی وی، مطالب و عملکردهای مختلف را در اپلیکشن‌ها و بازی‌ها ارائه کند. علاوه بر این، می‌توانید در سرگرمی‌های کاملا متفاوتی شرکت کنید که بی‌شباهت به عرشه‌ی بدل پیشتازان فضا نیست و با شخصیت‌های تعاملی، نمایشی قابل توجه و گیرا در اتاق نشیمن خود اجرا کنید. همچنین این امکان را دارید که در امتداد خیابانی در شهر نیویورک قدم بزنید، جزئیات تک‌تک مکان‌ها، امتیازات خود به هر رستوران و منوی آن‌ها را مشاهده کنید. می‌توانید به تماشای پرندگان (پرنده‌نگری) بروید و هر گونه‌ای که به میدان دید شما وارد می‌شود، بلافاصله نامش را در مقابل چشمان خود ببینید. مثال‌های عنوان‌شده شاید دیوانه‌وار و غیر ممکن به‌ نظر برسند؛ اما بسیاری از افراد حاضر در سیلیکون ولی در تلاش برای تحقق این احتمالات دوردست هستند.

بارها گزارشاتی منتشر شده مبنی بر اینکه اپل در حال کار روی عینک واقعیت افزوده است. با این حال، حتی اگر آزمایش‌ها با موفقیت همراه شوند، عرضه‌ی چنین محصولی سال‌ها طول می‌کشد. تیم کوک چندی پیش در مصاحبه‌ای اذعان کرد که برای عرضه‌ی عینک واقعیت افزوده هنوز راه درازی در پیش است؛ اما فناوری در نهایت تکامل خواهد یافت. اگر اهالی کوپرتینو نخستین نسخه‌ی کاربردی و قابل اطمینان از این محصول را بسازند و اگر واقعیت افزوده به‌ همان اندازه که انتظار می‌رود، انقلابی باشد، عینک واقعیت افزوده‌ی اپل می‌تواند همچون نخستین نسل آیفون به نقطه‌ی عطفی دیگر در تاریخ این شرکت تبدیل شود. این یکی از دلایل توجه بیش از حد اپل بر واقعیت افزوده است. در واقع هرچه اپل بیشتر برای آن نقطه آماده شده باشد، با دست پرتری می‌تواند به رقابت با دیگران بپردازد.

با این حال، اپل تنها بازیگر این عرصه محسوب نمی‌شود. مایکروسافت با هولولنز قدم‌های اولیه‌ی خوبی برداشت؛ اما محصول واقعیت افزوده‌ی ردموندی‌ها از برخی جنبه‌ها از رقبا عقب افتاد. با این حال، این شرکت در حال حاضر پلتفرم واقعیت ترکیبی ویندوز خود را به‌ پیش می‌برد و بنا بر شایعات، نسخه‌ی جدیدی از هولولنز نیز در راه است. گوگل باپروژه‌ی تانگو (و اکنون با پلتفرم واقعیت افزوده‌ی دستگاه‌های موبایل به‌ نام ARCore) که از برخی مزایا در مقایسه با ARKit بهره می‌گیرد، پا به میدان گذاشته است. با این حال، اکثر این مزایا متعلق به تانگو است و نه ARCore. ظاهرا اپل تکنیکی مشابه و هم‌سطح تانگو در دست توسعه دارد؛ اما از آنجایی که هنوز برای دستگاه‌های مصرفی فعلی کاربردی نیست، آن را به‌صورت عمومی عرضه نکرده است.

فراگیری و اعتبار واقعیت افزوده تضمین‌شده نیست و حتی برتری و نفوذ اپل نمی‌تواند این فناوری را به نقطه‌ای مطمئن برساند؛ اما اپل در حال انجام اقداماتی اساسی است تا فراگیری و اعتبار واقعیت افزوده را تحقق بخشد و این به‌ معنی شروع زودهنگام سرمایه‌گذاری‌ است؛ به‌قدری زودهنگام که بسیاری از مشتریان این شرکت تا مدتی قادر به مشاهده‌ی ارزش مبالغ سرمایه‌گذاری‌شده نخواهند بود.

درحالی‌که این روزها غول‌های خودروسازی آلمان با مشکلات ناشی از رسوایی آلایندگی دست و پنجه نرم می‌کنند، سوئدی‌ها مسیر متفاوتی در پیش گرفته‌اند. سال‌ها است که شرکت‌های خودروسازی با تغییرات فنی در خودروها به‌ دنبال تولید محصولاتی با آلایندگی کمتر هستند. می‌توان گفت بزرگ‌ترین اقدام جهت حفظ محیط زیست در صنعت خودروسازی تا‌ به‌امروز، توسعه و سرمایه‌گذاری در خودروهای تمام برقی بوده است.

اما باید قبول کرد که فرآیند تولید یک خودرو، خود آلایندگی قابل توجهی در پی دارد. مقامات شرکت ولوو در طی برنامه‌ای جاه‌طلبانه، هدفی بزرگ انتخاب کرده‌اند؛ از سال ۲۰۲۵، تا ۲۵ درصد از قطعات تمام خودروهای تولیدی این شرکت از پلاستیک بازیافت‌شده ساخته خواهند شد. بخش‌های زیادی از خودروهای مدرن همچون داشبورد یا حتی تزئینات بدنه، از پلاستیک ساخته می‌شوند. مدیران ارشد ولوو معتقدند که موارد بازیافتی جایگزین مناسبی برای تولید دوباره‌ی قطعات پلاستیکی خودرو هستند و این اقدام، تأثیر منفی فرآیند تولید خودرو بر محیط زیست را کاهش خواهد داد. سوئدی‌ها برای اثبات گفته‌ی خود، ویدئویی کوتاه از مدل XC60 T8 پلاگین هیبرید به‌عنوان اولین مدل تولیدی با پلاستیک بازیافتی منتشر کردند و در مورد مزیت‌های این روش توضیح دادند.

استوارت تمپلار، رئیس بخش پایایی ولوو، در این ویدئو به شباهت دو مدل معمولی و مدلی که از پلاسیتک بازیافت‌شده اشاره می‌کند. تمپلار می‎گوید:

مدل تولیدشده با پلاستیک بازیافتی، همان ظاهر لوکس، کابین زیبا، تجهیزات ایمنی و پیشرانه‌ی قدرتمند T8 هیبرید مدل استاندارد و معمولی را دارد. تفاوت اصلی این دو مدل، هدف جاه‌طلبانه‌ی ما در سال ۲۰۲۵ است.

تمپلار در ادامه اشاره می‌کند که برای دست‌یابی به این هدف و جایگزینی ۱۷۰ قطعه با پلاستیک بازیافت‌شده، همکاری بین طراحان، تأمین‌کنندگان مواد اولیه و مهندسان نیاز است. اگر برنامه‌ی ولوو با موفقیت پیش برود، صرفه‌جویی قابل توجهی در منابع مالی و البته آلایندگی کمتر در فرآیند ساخت خودرو حاصل خواهد شد. شاید اولین مزیت این برنامه، تولید خودروهای جدید با استفاده از متریال استفاده‌شده در مدل‌های قدیمی باشد.

تمپلار در ادامه‌ی ویدئو به صندلی‌های عقب، زیرپایی‌ها، اتاقک‌های کوچک صندوق عقب و زیر کاپوت کراس‌اور لوکس ولوو اشاره می‌کند که از پارچه‌های دورریز کارخانه‌های تولیدکننده پوشاک، تورهای ماهیگیری باقی‌مانده در دریا، بطری‌های پلاستیکی آب و شامپو و فوم صندلی‌ مدل‌های قدیمی ولوو ساخته شده‌اند. تمام این موارد هیچ تأثیر منفی در کیفیت همیشگی محصولات ولوو نخواهند داشت. هدف ساخت ۲۵ درصد قطعات خودرو از پلاستیک بازیافت‌شده، هماهنگ با برنامه‌ی دیگر ولوو، حذف پلاستیک‌های دورانداختنی از تمام محصولات این خودروساز تا پایان سال ۲۰۱۹ است. از طرفی ولوو اولین خط تولید خود را که از منابع قابل بازیافت انرژی می‌گیرد، راه‌اندازی کرده است و تا سال ۲۰۲۵، تمام کارخانه‌های این خودروساز سوئدی با این شیوه فعال خواهند بود.

سال گذشته بود که مقامات ولوو از تولید تنها خودروهای نیم‌هیبرید، پلاگین هیبرید و تمام برقی از سال ۲۰۱۹ خبر دادند. در ادامه هدف فروش ۵۰ درصد کل محصولات با خودروهای تمام برقی تا سال ۲۰۲۵ تعیین شد. تولید خودرو با پلاستیک‌های بازیافت‌شده، مکمل مهم برنامه‌های زیست‌محیطی ولوو است. ولوو در زمانی که خودروسازان آلمانی با جریمه‌های هنگفت رسوایی آلایندگی روبه‌رو هستند، برنامه‌های جاه‌طلبانه‌ی خود را با حمایت مالی جیلی چین به پیش می‌برد.