محققان دانشگاه صنعتی کالیفرنیا (کلتک) به تازگی موفق شده‌اند دو سیاره فراخورشیدی را شناسایی کنند که با توجه به ویژگی‌های‌شان به آنها "مشتری‌های گرم" گفته می‌شود.

"اپل واچ" با نسخه جدید سیستم عامل خود قادر به پیگیری تمام فعالیت‌های ورزشی از جمله بولینگ،بوکس، موج سواری و بسیاری دیگر از ورزش‌ها است.

گوگل قصد دارد برای عرض اندام در مقابل اپل و به عنوان یک حرکت بزرگ در دنیای فناوری، 100 میلیون گوشی اندرویدی را به فناوری واقعیت افزوده مجهز کند.

پزشکان سیستم بهداشت ملی کودکان در واشنگتن موفق به درمان 9 کودک مبتلا به osteoid osteoma، (یک تومور خوش خیم استخوانی) شدند.

چند دهه پس از نقل‌ قول مشهور انریکو فرمی «همه کجا هستند؟»، ما همچنان شیفته پارادوکسی هستیم که به نام او است. با وجود تلاش‌های مکرر مؤسسه‌ی ستی یا جستجوی هوش فرازمینی (SETI) برای یافتن سیگنال‌های رادیویی از فضا و علائم قابل مشاهده تمدن‌های فرازمینی در منظومه‌های دوردست، تابه‌حال به هیچ دستاورد مهمی دست نیافته‌ایم.

پارادوکس فرمی، تضادی ظاهری است که میان نبود شواهد کافی و برآوردهای احتمالی بالا برای وجود تمدن‌های فرازمینی مورد استفاده قرار می‌گیرد. نکات اساسی این استدلال که توسط فرمی و مایکل هارت مطرح شد، عبارت‌اند از:

• میلیاردها ستاره در کهکشان‌هایی که شبیه به خورشیدند، وجود دارد که بسیاری از آن‌ها، میلیاردها سال از زمین بیشتر قدمت دارند.
• به احتمال زیاد در اطراف برخی از این ستاره‌ها، سیاراتی به‌مانند زمین گردش می‌کنند و اگر زمین نمونه‌ای از سیاره‌ای باشد که در آن امکان به وجود آمدن حیات فراهم است، در برخی از این سیارات هم ممکن است که حیات هوشمندی پدیده آمده باشد.
• برخی از این تمدن‌ها ممکن است که به سفرهای بین ستاره‌ای دست یافته باشند، چیزی که زمینی‌ها هنوز به آن دست نیافته است.
• حتی با در نظر گرفتن سرعت آهسته سفرهای بین ستاره‌ای، طی کردن کهکشان راه شیری چند میلیون سال به طول می‌انجامد.

چنانچه تاریخ به ما آموخته است، شکست منتهی به ایده‌های جدید و جالب می‌شود. به‌عنوان مثال، در مقاله‌ای که به‌تازگی توسط دکتر دانکن اچ. فورگان از دانشگاه سنت اندروز در اسکاتلند منتشر شده، او نشان داده است که تمدن‌های فرازمینی می‌توانند با پدید آوردن یک گذر مصنوعی در ستاره‌های خود، با همدیگر ارتباط برقرار کنند. این «اینترنت کهکشانی» می‌تواند، راه تمدن‌های پیشرفته برای ارتباط با ما باشد.

مقاله فورگان با عنوان گذر فراخورشیدی اساس شبکه ارتباطات بین ستاره‌ای، اخیرا به‌صورت آنلاین منتشر شده است. دکتر فورگان یکی از محققان دانشکده فیزیک و نجوم اتحادیه‌ی فیزیک اسکاتلند در دانشگاه سنت اندروز (قدیمی‌ترین دانشگاه اسکاتلند و سومین دانشگاه قدیمی جهان) است و عضو مرکز علوم انسانی سنت اندروز است.

مقاله او با پرداختن به دو مسئله‌ی اساسی مرتبط به ارتباطات بین ستاره‌ای (زمان‌بندی و مصرف انرژی) شروع می‌شود. وقتی موضوع انتقال رادیویی به میان می‌آید، میزان انرژی مورد نیاز برای ارسال یک پیام در فواصل بین ستاره‌ای مقرون‌به‌صرفه نیست. ارتباطات نوری (به‌مانند لیزر) نیاز به انرژی کمتری دارند، اما دریافت درست این نوع پیام‌ها، نیاز به زمان‌بندی دقیقی دارد.

به همین جهت، هیچ یک از این روش‌ها برای ساخت یک سیستم ارتباطی بین ستاره‌ای قابل اتکا نیست. فورگان با اشاره به تلاش‌های اخیر برای شکار سیارات خارج از منظومه شمسی، استدلال می‌کند که روش گذر (ترانزیت) می‌تواند اساس ارتباطات بین ستاره‌ای باشد و هردوی این مشکلات را حل کند. این امر عمدتا به این دلیل است که روش گذر هم‌اکنون یکی از محبوب‌ترین و قابل‌اعتمادترین روش‌ها برای شناسایی سیاراتی در فراسوی منظومه شمسی ما است.

اخترشناسان با بررسی نوسانات نوری اجرام کیهانی در هنگام عبور این اجرام از مقابل ستاره میزبانشان، قادر به تشخیص سیارات یک منظومه دوردست هستند. این روش همچنین برای شناسایی وجود و ترکیب جو اطراف این سیارات فراخورشیدی کاربرد دارد. فورگان در این مقاله نشان می‌دهد که روش فوق می‌تواند به‌عنوان وسیله‌ای برای ارتباط تمدن‌های فرازمینی مورد استفاده قرار گیرد. او در مقاله خود نوشت:

 تمدن A وقتی می‌تواند با تمدن  B ارتباط برقرار کند که تمدن B، قادر به مشاهده‌ی گذر سیارات منظومه‌ی تمدن A باشد. این امر می‌تواند با ساختن ابر سازه‌هایی برای تولید گذرهای مصنوعی قابل مشاهده توسط تمدن B یا انتشار سیگنال‌های B در زمان گذر انجام گیرد که می‌تواند مصرف انرژی را به‌طور قابل‌توجهی نسبت به روش‌های متداول الکترومغناطیسی کاهش دهد.

به‌طور خلاصه، فورگان استدلال می‌کند که در یک ناحیه‌ی کهکشانی قابل سکونت (ناحیه‌ای در کهکشان راه شیری که حیات در آن می‌تواند به‌طور بالقوه پدیده بیاید) تمدن‌های فرازمینی می‌توانند، بهترین روش برقراری ارتباط با یکدیگر را با ساختن سازه‌های عظیم گذر مصنوعی فراهم کنند. این گذرها به کمک این تمدن‌های فرازمینی می‌آید تا به‌وسیله‌ی آن تمدن‌های پیشرفته در منظومه‌های دیگر (همچون ما که به دنبال شکار سیاراتی در خارج از منظومه شمسی هستیم) را کشف کنند. فورگان همچنین زمان مورد نیاز برای چنین انتقال‌های اطلاعاتی را تخمین زده است. او در مقاله خود می‌نویسد:

پیامی با مسیر ۲۰ کیلوپارسکی (واحد سنجش مسافت‌های نجومی، معادل ۳.۲۶ سال نوری) با قطر گیگاهرتز، با سرعت نور می‌تواند در کمتر از ۰.۰۶ میر (میلیون سال) انجام گیرد. اگر یک دوره‌ی زمانی نسبتا کوتاه برای باقی ماندن این تمدن‌های فرازمینی در منطقه گذر در دوره‌ای ۱۰۰ هزارساله در نظر بگیریم، در مجموع ۳۰ تبادل می‌تواند بین این دو تمدن انجام شود.  

امکان وجود حیات فرازمینی

برخی اخترشناسان بر این باورند که احتمالا چنین فعل‌وانفعالاتی می‌توانسته در ستاره تابی (KIC 8462852) رخ داده باشد. ستاره تابی که در پیکر آسمانی ماکیان واقع است، ۱۴۸۰ سال نوری با ما فاصله دارد. در ماه می سال ۲۰۱۵، اخترشناسان دریافتند که میزان نوسانات نوری این ستاره طی چند سال اخیر قابل‌ توجه بوده است. این رفتار غیرقابل توضیح منجر به این شده است که برخی نظریه‌پردازان نجومی فرضیه‌هایی مبنی بر وجود یک سازه فرازمینی در مقابل این ستاره را مطرح کنند.

به گفته فورگان، چنین احتمالی وجود دارد و در واقع این می‌تواند روشی نسبتا مقرون‌به‌صرفه برای ارتباط تمدن‌های فرازمینی با هم باشد. فورگان با بهره بردن از نظریه گراف، تخمین زده است تمدن‌هایی که در ناحیه‌ی حیات کهکشانی قرار دارند، می‌توانسته‌اند طی یک میلیون سال یک شبکه ارتباطی برای ارتباط باهم بسازند.

این شبکه‌ی ارتباطی نه‌تنها نیاز به مصرف انرژی کمتری برای انتقال اطلاعات دارد، بلکه محدودیت این سیگنال‌ها هم تنها به خود این تمدن‌ها محدود می‌شود. علاوه بر مقرون‌به‌صرفه بودن از لحاظ انرژی و داشتن محدوده‌ی وسیع ارتباطی، این روش مزایای دیگری هم دارد. در واقع برای انتقال اطلاعات خارج از منظومه شمسی، نیاز به سطح بالایی از پیشرفت‌های تکنولوژیکی است.

به عبارت دیگر، این تمدن‌ها باید به سطح پیشرفت خاصی دست یابند تا امکان ارتباط به‌وسیله‌ی این شبکه را داشته باشند. همین مورد باعث عدم ارتباط بین تمدن‌های غیر پیشرفته و پیشرفته و پیوستن آن‌ها به این شبکه ارتباطی می‌شود. مورد دیگر هم اینکه، سیگنال‌های شبکه گذر، بسیار قابل پیش‌بینی هستند و برای هر انتقال نیاز به یک دوره مداری دارند.

فورگان همچنین به برخی مشکلات اشاره می‌کند. دوره‌ای بودن این سیگنال‌ها حکم شمشیر دو لبه را دارد، چراکه این سیگنال‌ها زمانی فرستاده می‌شوند که دریافت‌کننده، قادر به مشاهده‌ی گذر باشد و باوجود این‌که یک ابرسازه می‌تواند برای تغییر دوره گذر حرکت کند، بازهم این مسئله می‌تواند از لحاظ هماهنگ‌سازی انتقال و دریافت، مشکلاتی را ایجاد کند.

فورگان با توجه به محدودیت‌های این تجزیه و تحلیل، اشاره می‌کند که این مطالعه‌ی متکی به مدارهای منظم ستاره‌ای است. همان‌طور که می‌دانید، مدارهای ستاره‌ای با گذشت زمان تغییر می‌کنند و ستارگان هم به‌طور منظم از ناحیه حیات کیهانی خارج می‌شوند. در واقع خورشید ما هم طی چند میلیارد سال آینده، یعنی زمانی که تبدیل به یک غول سرخ شود و اقیانوس‌های زمین را تبخیر کند، از ناحیه حیات خارج می‌شود و شاید انسان‌های آینده (اگر به هر دلیل طبیعی یا غیرطبیعی منقرض نشوند) باید به دنبال ساخت خانه‌هایی در سیارات دیگر باشند. علاوه بر این، مسئله‌ی دیگری که در میان است، اینکه چنین شبکه‌ای بین مناطق چگال‌تر در کهکشان (یعنی خوشه‌های ستاره‌ای کروی) و مناطقی با میدان‌های مغناطیسی ستاره‌ای متفاوت است. همچنین در این مطالعه، منظومه ستاره‌ای دوتایی در نظر گرفته نشده‌اند.

علاوه بر این، مدارهای سیاره‌ای با گذشت زمان به علت اختلالات ناشی از سیارات همسایه، ستارگان همراه یا برخورد با ستارگان مجاور تغییر می‌کنند. در نتیجه، مشاهده گذر سیاره حتی در مقیاس زمان کیهانی هم تغییر می‌کند. آخرين و مهم‌ترین مورد هم اینکه، در این مطالعه فرض بر این است که عمر طبیعی این تمدن‌های فرازمینی حدود یک میلیارد سال باشد که مشخصا در این مورد هیچ دانشی نداریم.

 با این حال، این موارد نتیجه یافته‌های کلی فورگان را تغییر نمی‌دهد. فورگان با اشاره به ماهیت پویای ستارگان و سیارات و فرض قدمت تنها یک‌میلیون‌ساله یک تمدنی فرازمینی، هنوز هم از لحاظ ریاضی ساخت چنین شبکه ارتباطی بین ستاره‌ای را امکان‌پذیر می‌داند. علاوه بر این، یک شیء مصنوعی حتی پس از منقرض شدن تمدنِ ارسال‌کننده پیام، می‌تواند توسط دیگر تمدن‌ها دریافت شود. فورگان با در نظر گرفتن پارادوکس فرمی، نتیجه‌گیری می‌کند که این نوع ارتباطات نیاز به زمان زیادی برای تشخیص دارند. او در مقاله‌ی خود با اشاره به این نکته، نوشته است:

متوجه شده‌ام که تنها تمدن‌های اندکی می‌توانند به‌طور صحیح از روش گذر برای ارتباط باهم استفاده کنند. با این وجود، باید انتظار داشته باشیم که یک شبکه تجمعی واقعی وجود داشته باشد که برقراری ارتباط در آینده را به‌عنوان مثال از طریق سیگنال‌های الکترومغناطیسی امکان‌پذیر کند. در همه‌ی شبیه‌سازی‌های ما، شبکه‌ی تجمعی تمام تمدن‌ها را به یک شبکه کامل متصل می‌کند. اگر تمدن‌ها دانش خود را باهم سهیم شوند، این شبکه می‌تواند در مقیاس زمانی ۱۰۰ هزارساله‌ای کامل شود. با ساخت این شبکه‌ی ارتباطی، هر تمدنی می‌تواند به‌طور مستقیم یا از طریق تمدن‌های میانجی به دیگران متصل شوند.

به‌طور خلاصه، دلیل اینکه ما هنوز قادر به شنیدن (سیگنال‌های رادیویی) یا پیدا کردن شواهدی از تمدن‌های فرازمینی نشده‌ایم، تنها زمان‌بندی بوده است. ممکن است ما بدون اینکه بدانیم، با آن‌ها ارتباط برقرار کرده باشیم. درحالی‌که چنین تحلیلی به مطرح شدن فرضیه‌های جدید کمک می‌کند، مطمئنا می‌تواند به دلیل محتمل بودن چنین فرضیاتی جالب هم باشد. این دست مطالعات همچنین می‌تواند ابزار بالقوه‌ای برای تلاش‌های مکرر ما برای جستجوی هوش فرازمینی باشد، وظیفه‌ای که هم‌اکنون بر عهده مؤسسه‌ی ستی است.

و مورد آخر اینکه، این مطالعات می‌تواند، پتانسیل پارادوکس فرمی را به ما نشان دهد. اما برای اکنون، با توجه به دانسته‌های فعلی، نوسانات نوری ستاره تابی، شاید شواهدی از تمدن فرازمینی (احتمالا تمدنی از بین رفته) باشد. البته همیشه در این موارد از کلمه «شاید» استفاده کنید؛ چراکه ما هم‌اکنون هیچ شواهدی برای تأیید وجود چنین تمدنی در اختیار نداریم.

احتمالاتی که در این مقاله مطرح شده‌اند، بسیار هیجان‌انگیزند و ممکن است به شکار سیارات فراتر از منظومه شمسی در سال‌های آینده شتاب دهد. ما با بهره بردن از مأموریت‌های آینده‌ای همچون تلسکوپ فضایی جیمز وب (قوی‌ترین تلسکوپ ساخت انسان) و ماهواره رصد فضایی تس (TESS)، انتظار داریم که در سال آینده‌های دانسته‌هایمان در مورد منظومه‌های ستاره‌ای دور و نزدیک به‌طور چشم‌گیری افزایش یابد.

آیا ما نمونه‌های بیشتری از نوسانات نوری را پیدا می‌کنیم؟ فعلا کسی چیزی نمی‌داند. نکته مهم در این است که اگر ما به چنین نوساناتی دست پیدا کنیم (و نتوانیم علل طبیعی این نوسانات را بفهمیم) توضیحی احتمالی برای آن داریم. شاید تمدن‌های فرازمینی از ما می‌خواهند با آن‌ها ارتباط برقرار کنیم!

دانشجویان انگلیسی طرح‌های مفهومی از زیردریایی‌هایی ارائه داده اند که در آینده می‌توانند توسط فکر کنترل و هدایت شوند و تا سال 2051 به خدمت نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا درآیند.

خودروهای مفهومی ممکن است به عنوان یک بخش عجیب و غریب از صنعت خودرو به نظر برسند. این خودروها اغلب جالب و عجیب هستند اما ساخت آنها فعلا عملی نیست. در این مطلب به معرفی 12 خودروی مفهومی فوق مدرن که تا سال 2017 معرفی شده‌اند می‌پردازیم.

لنزهای تله فوتو را باید از جمله‌ی کاربردی‌ترین لنز‌هایی خواند که در دنیای عکاسی مورد استفاده قرار می‌گیرند؛ اما آن‌ها چه تفاوتی با سایر لنز‌ها دارند و چگونه می‌توان از این لنزها برای ثبت بهترین تصاویر استفاده کرد؟

لنز تله فوتو چیست؟

لنز تله‌فوتو نوعی از لنز است که از آن برای بزرگنمایی اشیاء و افرادی استفاده می‌شود که در دوردست قرار دارند. در واقع عکاس با استفاده از لنز تله فوتو در هنگام عکاسی می‌تواند به بزرگنمایی منظره‌ای که در فاصله‌ی دور قرار دارد، بپردازد. برای اینکه یک لنز تله فوتو بتواند بزرگنمایی خوبی داشته باشد، باید فاصله‌ی کانونی آن بیشتر از لنزهای معمولی باشد. در واقع لنز معمولی به نمونه‌ای اطلاق می‌شود که تقریبا فاصله‌ی کانونی نزدیکی به فاصله‌ی کانونی چشم انسان دارند. یک لنز نرمال دارای فاصله‌ی کانونی ۴۰ تا ۵۸ میلی‌متری در یک دوربین فول‌فریم است، از این‌رو به لنزی که فاصله‌ی کانونی آن بیش از ۶۰ میلی‌متر باشد، یک لنز تله فوتو اطلاق می‌شود. هر اندازه که فاصله‌ی کانونی یک لنز بیشتر باشد، بزرگنمایی نیز به همان اندازه بیشتر می‌شود.

لنزهای تله فوتوی معمول دارای فاصله‌ی کانونی از ۷۰ تا ۲۰۰ میلی‌متر هستند. لنزهایی که فاصله‌ی کانونی آن‌ها بیشتر از ۳۰۰ میلی‌متر باشد به‌عنوان لنز‌های سوپر تله‌فوتو شناخته می‌شوند. در دوربین‌هایی که حسگر آن‌ها فول‌فریم نیست و کوچک‌تر (دوربین‌های مجهز به سنسور کراپ) است، لنز‌هایی با فاصله‌ی کانونی بیش از ۴۰ میلی‌متر به‌عنوان لنز‌های تله‌فوتو شناخته می‌شوند؛ هرچند بزرگنمایی تا فاصله‌ی کانونی ۵۰ میلی‌متر بسیار جزئی خواهد بود.

برای اینکه این موضوع را بهتر درک کنیم، باید در عمل کارکرد لنز تله فوتو روی دوربین‌ها را با ثبت تصاویر مورد بررسی قرار دهیم. تصویر زیر با استفاده از یک لنز ۵۰ میلی‌متری ثبت شده که یک فاصله‌ی کانونی معمولی است. این عکس بیشتر شبیه به تصویری است که با چشم نیز می‌توانیم تجربه کنیم. سایر تصاویر با استفاده از یک دوربین مجهز به سنسور کراپ و در یک فاصله‌ی مشخص از سوژه ثبت شده‌اند.

تصویر زیر با استفاده از یک لنز ۴۵ میلی‌متری روی دوربین مجهز به لنز کراپ ثبت شده است. در صورتی که بخواهیم تصویر مشابهی با استفاده از یک دوربین فول‌فریم ثبت کنیم، باید از یک لنز ۷۲ میلی‌متری استفاده کنیم.

تصویر پایین با استفاده از یک لنز ۸۵ میلی‌متری روی دوربین مجهز به سنسور کراپ ثبت شده است. تصویر مشابه روی دوربین فول‌فریم با استفاده از یک لنز ۱۳۶ میلی‌متری به دست می‌آید. همان‌طور که می‌بینید، در این تصویر تقریبا تمام کادر با خودرو پوشیده شده است.

تصویر زیر با استفاده از یک لنز ۱۳۵ میلی‌متر ثبت شده که معادل استفاده از یک لنز ۲۱۶ میلی‌متری روی دوربین فول‌فریم است. در تصویر زیر شاهد این موضوع هستیم که حتی بخشی از خودرو در کادر جا نشده است. با استفاده از لنزی با این فاصله‌ی کانونی، ثبت تصویر کامل از بدنه‌ی خودرو در این فاصله، غیر ممکن است.

تأثیر لنز تله‌فوتو روی تصاویر چگونه است؟

بزرگ‌ترین کاربری لنز تله‌فوتو این است که همچون یک تلسکوپ، سوژه‌هایی را که در فاصله‌ی دور قرار دارند از طریق بزرگنمایی نزدیک‌تر می‌کند. برای مثال می‌توان به سوژه‌هایی نظیر بازیکنان فوتبال در یک زمین چمن، پرندگانی که روی یک درخت نشسته‌اند یا سایر موارد مشابه اشاره کرد که ثبت تصاویر آن‌ها با استفاده از لنز‌هایی با فاصله‌ی کانونی معمول، نتیجه‌ی چندان دل‌چسبی به همراه ندارد.

در صورتی که به روی دیگر سکه در زمان استفاده از لنز‌های تله‌فوتو توجه کنیم، باید به این نکته اشاره کرد که این لنزها میدان دید محدودتری دارند. برای اینکه بهترین خروجی ممکن را در زمان استفاده از یک لنز تله‌فوتو به دست آوریم، باید فاصله‌ی مناسبی از سوژه داشته باشیم. برای مثال در زمان استفاده از یک لنز تله‌فوتوی ۷۰ میلی‌متری، باید بیش از ۴ متر از سوژه‌ای که ابعاد آن نزدیک به ابعاد یک انسان بالغ است، فاصله داشت. در صورت استفاده از لنز‌هایی با فاصله‌ی کانونی بیشتر، فاصله‌ی دوربین از سوژه نیز به‌صورت تصاعدی افزایش پیدا می‌کند.

با استفاده از لنز تله‌فوتو می‌توان عمق بسیار کمتری از میدان دید را پوشش داد و از همین‌ رو است که عکاسان حرفه‌ای از لنزهای تله‌فوتو برای ثبت تصاویر پرتره استفاده می‌کنند. با استفاده از لنزهای تله فوتو، ثبت تصاویری که عمق میدان دید آن‌ها بیشتر است نیز بسیار سخت محسوب می‌شود. حتی با وجود تنظیم دیافراگم f/11 یا f/16 نیز جا دادن تمام میدان دید در کادر بسیار سخت است.

لنزهای تله فوتو سوژه‌های موجود را فشرده‌تر از حالت معمول نمایش می‌دهند. برای مثال سوژه‌های که در حالت معمول در فاصله‌ی بسیار دورتری قرار دارند، با استفاده از لنز تله‌فوتو در تصویر نزدیک‌تر نمایش داده می‌شوند. البته نمی‌توان این موضوع را به‌عنوان یک ویژگی مثبت یا منفی در نظر گرفت؛ در واقع باید در هنگام استفاده از لنزهای تله‌فوتو از این موضوع آگاه بود.

موافقان و مخالفان لنزهای تله‌فوتو

با استفاده از لنزهای تله‌فوتو می‌توان بدون تغییر موقعیت مکانی به‌صورت فیزیکی، نمایی نزدیک از سوژه‌ی مورد نظر ثبت کرد. به‌طور حتم ممکن نیست که یک عکاس در جریان برگزاری مسابقه‌ی فوتبال وارد زمین بازی شود و از نزدیک به ثبت لحظات جذاب بپردازد؛ حال آنکه لنز تله فوتو این امکان را بدون تغییر جای آن‌چنانی برای عکاس فراهم می‌کند.

لنز تله‌فوتو همان‌طور که در بخش قبل اشاره کردیم، گزینه‌ی بسیار مناسبی برای ثبت تصاویر پرتره است. لنزهایی با فاصله‌ی کانونی ۷۰ تا ۱۰۵ میلی‌متری برای ثبت تصاویر تله‌فوتو از محبوبیت بالایی برخوردارند.

هرچند لنز‌های تله‌فوتو مزایای زیادی دارند؛ اما می‌توان چند نکته را نیز به‌عنوان ایرادات این دسته لنزها مشخص کرد. لنزهای تله‌فوتو به‌واسطه‌ی قابلیت‌هایی که دارند، بسیار سنگین و بزرگ هستند. همچنین با استفاده از لنزهای تله‌فوتو باید فاصله‌ی فیزیکی خود را از سوژه حفظ کرد که این موضوع گاهی اوقات در زمان عکاسی به چالشی تبدیل می‌شود. برای مثال زمانی که عکاسی در فضای بازی انجام می‌شود، از نظر حفظ فاصله‌ی فیزیکی با سوژه نمی‌توان مشکلی را متصور شد؛ اما زمانی که عکاسی در فضای بسته باشد، این موضوع چالش‌برانگیز می‌شود.

برای ثبت بهترین تصویر با استفاده از لنزهای تله‌فوتو باید سرعت شاتر را نیز بالا برد تا تصاویر شارپ‌تری به دست آورد. حتی زمانی که دوربین مجهز به لنز تله‌فوتو روی پایه قرار دارد، با سرعت شاتری کمتر از ۱/۲۰۰ ثانیه هم ریسک ایجاد لرزش و عدم ثبت تصویر شارپ افزایش پیدا می‌کند. با توجه به افزایش سرعت شاتر، نور بیشتری برای ثبت تصویر نیاز است؛ از این‌رو استفاده از لنزها در محیط‌های کم‌نور و شب‌هنگام تقریبا غیرممکن است.

صدها کیلومتر بالاتر از سطح زمین، ماهواره‌هایی با حسگرهای دقیق وجود دارند که می‌توانند زندگی روزمره‌ی انسان‌ها را با جزئیات دقیق، رصد کنند. این ماهواره‌ها به شرکت دیجیتال گلوب (DigitalGlobe) تعلق دارند. دوربین این ماهواره‌ها به قدری دقیق است که می‌تواند جزئیات یک کتاب را روی میز یک کافه، نشان دهد؛ اما این دقت باورنکردنی باعث شده است که ماهواره‌های دیجیتال گلوب بتوانند فقط روزی دو بار این تصاویر را ثبت کنند؛ یعنی ثبت هر کدام از این تصاویر، حدود ۱۲ ساعت زمان می‌برد. برای رفع این مورد، دیجیتال گلوب قصد دارد ماهواره‌ای جدید با نام WorldView Legionطراحی و تا سال ۲۰۲۱، آن را به فضا پرتاب کند. ماهواره‌ی جدید می‌تواند این نوع تصاویر را در کمتر از ۲۰ دقیقه، ثبت کند.

در این نوع عکاسی که «عکاسی ماهواره‌ای با بازبینی بالا» نام دارد، هر چقدر تعداد ماهواره‌ها بیشتر باشد، عکس‌های بیشتری ثبت و فضای بیشتری پوشش داده می‌شود. شرکت پلنت(Planet)، یکی از پیشروان این صنعت محسوب می‌شود و به کمک ۲۰۰ ماهواره که در اطراف زمین دارد، روزی یک بار از تمام سطح زمین عکاسی می‌کند؛ اما تصاویر ثبت‌شده با ماهواره‌های پلنت، جزئیات بالایی ندارند، به‌طوری‌که یک خودرو، در یک پیکسل آن قرار می‌گیرد.

پلنت و شرکت‌های رقیبش، سرویسی ارائه می‌دهند که بر اساس آن، تغییرات یک نقطه از زمین را به‌صورت روزانه ثبت و در اختیار مشتریان خود می‌گذارند. مشتریان این سرویس معمولا دولت‌ها، شرکت‌های نفتی، شرکت‌های معدنی و فروشگاه‌های زنجیره‌ای هستند؛ اما دیجیتال گلوب قصد دارد به کمک ماهواره‌ی WorldView Legion، کیفیت و کمیت این سرویس را به‌صورت هم‌زمان بهبود بخشد. دیجیتال گلوب می‌خواهد به کمک ماهواره‌ی جدید خود، تغییرات جزئی‌تری مانند حرکت انسان‌ها، قطع درختان و حتی نوع پارک‌کردن خودروها‌ را در اختیار مشتریانش قرار دهد. ماهواره‌ی WorldView Legion می‌تواند از یک نقطه‌ی روی زمین، ۴۰ بار در روز عکاسی کند؛ البته دیجیتال گلوب اعلام نکرده است که قصد دارد چه تعدادی از این ماهواره را وارد جو زمین کند.

نظر شما در این مورد چیست؟