توانبخشي در بيماري‌هاي عصبي ـ ماهيچه‌اي: بيشتر بيماري‌هاي عصبي ـ ماهيچه‌اي (NMDS) غيرقابل درمان هستند، با اين حال يك برنامه توانبخشي موثر مي‌تواند به حفظ كيفيت زندگي بيمار كمك كند و عملكردهاي فيزيكي و رواني بيمار را به حداكثر و امراض ثانويه پزشكي را به حداقل برساند و نيز از نقص عضوهاي فيزيكي جلوگيري كند يا باعث كاهش آنها شود و به بيمار امكان ورود به اجتماع بدهد. روش‌هاي درماني مانند انواع حركات و ورزش‌هاي تقويت‌كننده همراه با مداخله‌هاي جراحي مناسب، مي‌تواند در اين زمينه موثر واقع شود. ولي امروزه ابزارهاي انعطاف‌پذير مانند ويلچرها و بالابرها، اغلب به همراه تكنولوژي كامپيوتري، استراتژي‌هاي بهتري را براي بهبود حركت بيماران فراهم مي‌كنند.همچنين ورزش‌هاي مقاومتي و ايروبيك نيز ممكن است باعث بهبود عملكرد و استقلال بيشتر بيماران در فعاليت‌هاي زندگي روزمره شود. در اين ميان، پيشرفت تكنولوژي دستگاه‌هاي تهويه با فشار مثبت توانسته است، نقش مهمي در كاهش بروز امراض ريوي در بيماران NMDS داشته باشد. گفتني است، كنترل همه‌جانبه اين بيماري‌ها، معمولا نياز به يك سيستم چند رشته‌اي و تيمي از پزشكان، پرستاران، فيزيوتراپيست‌ها، مشاوران اجتماعي، فني و روان‌شناسان دارد.

توانبخشي در ديسك گردن: اين اختلال مي‌تواند منجر به آنومالي‌هاي حسي، حركتي يا رفلكس شود. توانبخشي در اين بيماري مي‌تواند شامل فيزيوتراپي، درمان‌هاي متمركز حمايتي (مانند روش مكنزي) همراه با ورزش‌هاي ايروبيك باشد. در روش مكنزي، شخصي‌سازي درمان و آموزش بيمار حائز اهميت است. چرا كه يك حركت (مانند حركات كششي) ممكن است به برخي بيماران كمك كند، ولي در ساير بيماران، باعث وخيم‌تر شدن علائم شود. بنابراين حركات ورزشي و هماهنگ عضلات گردن، شانه و كتف، بايد با توجه به وضعيت بيمار صورت گيرد.

توانبخشي در آرتريت و اختلالات بافت پيوندي: لوپوس اريتماتوزسيستميك (SLE) به بيماري التهابي بافت‌هاي پيوندي گفته مي‌شود. SLE مي‌تواند با كمپلكس‌هاي خود ايمني و آنتي‌بادي‌ها بر بسياري از سيستم‌ها و اندام‌هاي بدن تاثير بگذارد كه مشخصه آن، ايجاد لكه‌هايي بر گونه‌، بيني و اندام‌هاي انتهايي (مانند دست و پا) است. توانبخشي براي SLE مي‌تواند شامل درمان فيزيكي، كار درمانگري، گفتاردرماني، درمان‌هاي تفريحي يا تركيبي از آنها باشد. در درمان فيزيكي، برنامه‌ريزي مفيد براي كمك به كاهش درد، خشكي و التهاب صورت مي‌گيرد. ورزش‌هاي ايروبيك مي‌تواند در مبتلايان آرتريت موثر واقع شود، همچنين ورزش‌هاي ايزومتريك براي بيماران داراي التهاب بخصوص در ناحيه مفصل ران و زانو مفيد است و ورزش‌هاي ايزوتونيك نيز براي كاهش التهاب، ‌كارايي دارد.

توانبخشي در بيماري استئوآرتريت: استئوآرتريت يك بيماري مزمن است كه مفاصل بزرگ و سنگين وزن را تحت تاثير قرار مي‌دهد و باعث درد و تورم آنها مي‌شود. توانبخشي در اين بيماري مي‌تواند به شكل‌هاي مختلف از جمله فيزيوتراپي، كار درمانگري، درمان دارويي، تزريقات داخل مفصلي و جراحي صورت بگيرد. يك برنامه فيزيوتراپي با تكيه بر تقويت زانوها، ورزش‌هاي كششي (كه ميزان حركت را افزايش مي‌دهد) و شنا مي‌تواند مفيد واقع شود و نيز ساير روش‌هاي درماني فيزيوتراپي مانند الكتروتراپي و ترموتراپي مورد استفاده قرار مي‌گيرد. علاو بر اين، تغيير در شيوه زندگي بخصوص اقدام در جهت كاهش وزن نيز از مولفه‌هاي اصلي در كنترل استئوآرتريت است.كار درمانگري ممكن است با تكيه بر تكنيك‌هاي محافظت از مفصل، آتل‌بندي دست بخصوص اولين مفصل آن، ضرورت پيدا كند. درمان اوليه دارويي مي‌تواند شامل تزريق كورتيكواستروئيدها، داروهاي ضدالتهاب و نيز داروي اتودولاك به همراه استامينوفن باشد. تزريق استروئيد (حداكثر سه تزريق در سال براي هر مفصل استئوآرتريتي)، اثر ضدالتهاب و بهبود درد را به همراه دارد و در صورت درد شديد، داروهاي مسكن قوي (مخدر) تجويز مي‌شود.

توانبخشي در بيماري آميوتروفيك جانبي (ALS): در اين بيماري، نورون‌هاي حركتي به‌تدريج كاهش مي‌يابند و از دست مي‌روند. فيزيوتراپي براي ورزش‌هاي مچ پا و ورزش‌هايي كه باعث قوي‌تر شدن ماهيچه‌هاي ضعيف چهارسر مي‌شوند، براي به حداقل رساندن ضعف پا و پيشگيري از  زمين‌ خوردن‌ها انجام مي‌شود، ضمن اين كه استفاده از ويلچر نيز ضروري به نظر مي‌رسد.

توانبخشي در بيماري سرطان: سرطان به عنوان يك بيماري كه اغلب مرگ غيرقابل انتظار را به همراه دارد، بار جسمي و رواني شديدي را بر خانواده، دوستان، اجتماع و ساير منابع اجتماعي تحميل مي‌‌كند. هدف از توانبخشي بيماران مبتلا به سرطان، حمايت رواني، بهينه‌سازي عملكرد جسمي و حضور اجتماعي آنهاست. در اين ارتباط، بيماران، اعضاي خانواده و ساير عوامل تاثيرگذار، بايد در اين فرآيند، مشاركت فعال داشته باشند. در اين ميان نقش آنكولوژي (سرطان‌شناسي) و پرستاري در توانبخشي سرطان حائز اهميت است.مداخلات درماني مي‌تواند عامل كمك به بيمار با ورزش‌ها، حركت روي دستگاه‌ها، فعاليت‌هاي خود مراقبتي، تكنيك‌هاي گفتاردرماني و بلع باشد. همچنين پرستاران با آگاهي از استرس‌هاي عاطفي، خانوادگي و مسائل سازگاري با شرايط، گاهي نقش يك مشاور را در حمايت احساسي بيمار و خانواده او دارند و مسئول مراقبت‌هاي پوستي، كنترل روده و مثانه و آموزش‌هاي لازم در اين زمينه هستند.مددكاران اجتماعي نيز نقش مهمي را در حمايت احساسي، كمك‌هاي مالي، تغيير در شيوه زندگي، خدمات مراقبت در خانه و انتقال بيماران به مراكز درماني ايفا مي‌كنند. همچنين روان‌شناسان مي‌توانند به كاهش افسردگي معمول در اين بيماران كمك كنند و متخصصان تغذيه نيز با ارزيابي وضعيت تغذيه‌اي و توصيه‌هاي مرتبط با رژيم‌هاي خاص بيمار، در توانبخشي اين‌گونه بيماران، نقش موثري دارند.