رقابت‌های DTM کلاس یک، از امسال با اعمال محدودیت روی پیشرانه‌ها انجام می‌شود. خودروهای حاضر در مسابقات سال ۲۰۱۹، باید از پیشرانه‌های توربوشارژ مدرن همراه‌با مصرف سوخت بهینه استفاده کنند. بر این اساس، هر خودور مجاز به استفاده از ۹۵ کیلوگرم بنزین در یک ساعت خواهد بود.

مهندسان آئودی برای حضور در DTM امسال، پیشرانه‌ی توربوشارژ ۲ لیتری کاملا جدیدی ساخته‌اند که قدرت ۶۱۰ اسب‌بخار تولید می‌کند. ساخت این پیشرانه، حدود ۲.۵ سال طول کشیده و بیش از ۱۰۰۰ ساعت روی دستگاه دینامومتر (آزمایش‌کننده‌ی قدرت و گشتاور) آزمایش شده است. پیشرانه‌ی آئودی در DTM، باید یک سال و طی مسافت ۶ هزار کیلومتر مسابقات مختلف، دوام بیاورد. این محصول، مجهز به فناوری افزایش قدرت لحظه‌ای (push to pass) خواهد بود تا هنگام نیاز به شتاب‌گیری، مثل سبقت، ۳۰ اسب‌بخار قدرت اضافی تولید کند.

پیشرانه‌ی مدرن آئودی، روز ۱۴ اردیبهشت ۹۸همراه با معرفی خودروی آئودی RS5 شرکت‌کننده در مسابقات DTM رونمایی خواهد شد. سال گذشته، آئودی RS5 در DTM، مجهز به پیشرانه‌ی تنفس طبیعی ۴ لیتر ۸ سیلندر، با قدرت ۵۰۰ اسب‌بخار بود؛ اما امسال با پیشرانه‌ای مسابقه خواهد داد که ۲ برابر حجم کمتر و ۱۱۰ اسب‌بخار، قدرت بیشتر دارد.

دیتر گس (Dieter Gass)، رئیس دپارتمان موتوراسپرت آئودی می‌گوید:

رانندگان ما در تست‌های اولیه، بسیار شگفت‌زده شدند. استفاده از پیشرانه‌ی توربوشارژ به‌جای نمونه‌ی تنفس طبیعی V8، تنها نکته‌ی مهم نیست و افزایش قدرت بیش از ۱۰۰ اسب‌بخار، اهمیت زیادی دارد. آئودی در مسابقات DTM، از پیشرانه‌های پرقدرت با مصرف سوخت بهینه استفاده می‌کند. همان‌طورکه در خودروهای تجاری گروه آئودی، چنین چیزی وجود دارد.

شاید مهم‌ترین برتری پیشرانه‌ی جدید آئودی نسبت به مدل قبلی، کاهش وزن ۸۵ کیلوگرم باشد که در پیست مسابقه، تعیین‌کننده و ارزشمند خواهد بود. حالا آئودی RS5 در مسابقات DTM، به وزن خالص در حدود ۱۰۰۰ کیلوگرم می‌رسد که با درنظرگرفتن قدرت ۶۱۰ اسب‌بخار، یک اسب‌بخار برای ۱.۶ کیلوگرم است. این نسبت عالی قدرت به وزن، مشابه آمار بوگاتی ویرون SS خواهد بود.

طبیعتا برای علاقه‌مندان و کارشناسان، این سؤال به ذهن می‌رسد که آیا، پیشرانه‌ی جدید آئودی روی مدل‌های جاده‌ای و تجاری نیز نصب خواهد شد؟ در پاسخ باید گفت: خیر. سال گذشته هم، تعداد محدودی آئودی RS5 نسخه‌ی DTM با استاندارد جاده به عموم مردم فروخته شد؛ اما هیچ‌کدام مجهز به پیشرانه‌ی ۴ لیتری V8 مسابقه‌ای نبودند. این خودروهای کلکسیونی از پیشرانه‌ی ۳ لیتری توربوشارژ با قدرت ۲۷۰ اسب‌بخار استفاده می‌کردند. معمولا پیشرانه‌های مسابقه‌ای روی خودروهای جاده‌ای ارایه نمی‌شوند؛ چراکه صدای بسیار زیاد و هزینه‌ی سرویس نگه‌داری بالایی دارند. بسیاری از قطعات نصب شده روی این پیشرانه‌ها و دیگر تجهیزات فنی خودرو، در زمانی کوتاه مستهلک می‌شوند.