لنزهای تماسی هنوز هم یک گزینه برای افرادی هستند که مجبورند از عینک‌های مختلف استفاده کنند، اما به‌علت رویکرد منحصر‌به‌فردی که آن‌ها در رفع مشکلات بینایی دارند، عادت کردن به آن‌ها گاهی بیش از یک ماه طول می‌کشد. پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا نمونه اولیه‌ای از لنز تماسی ایجاد کرده‌اند که می‌تواند به‌صورت خودکار با تشخیص حرکات چشم فرد بر اشیاء دور یا نزدیک تمرکز کند. البته این تکنولوژی در مراحل اولیه‌ قرار دارد و قبل از اینکه بتواند مورد استفاده‌ی انسان‌ها قرار گیرد، به سال‌ها زمان نیاز است.

نمونه‌ی اولیه تنها در یک دستگاه خاص و با چندین مولفه کار می‌کند که قبل از اینکه انسان بتواند از چنین ابزاری استفاده کند لازم است اجزای آن بسیار کوچک شوند تا فرد با استفاده از آن احساس راحتی داشته باشد. اما همین دستگاه برخی از کاربردهای مسحورکننده‌ی تکنولوژی موجود را نشان می‌دهد. لنزهای تماسی جدید از دو قسمت تشکیل شده‌اند:

اولین قسمت، خود لنزها است که از نحوه‌ی عمل عدسی‌های موجود در چشم انسان تقلید می‌کند. این لنزها به‌جای بافت ارگانیک، از غشاهای پلیمری کششی ساخته شده‌اند که وقتی جریان الکتریکی اعمال می‌شود، ساختارشان تغییر می‌کند. در این مورد، سیم‌ها الکتریسیته را از یک منبع انرژی خارجی تأمین می‌کنند و موجب می‌شود لایه‌ها یا منبسط شوند و ضخامت لنزها را کاهش دهند یا منقبض شده و ضخامت لنزها را افزایش دهند. در هر دو حالت، تغییر نقطه‌ی کانونی نور که از لنزهای مصنوعی عبور می‌کند، تعیین‌کننده‌ی این موضوع است که کدام شیء قرار گرفته در جلوی لنز در حالت بزرگنمایی ظاهر شود.

نگاهی به دستگاهی که پژوهشگران برای آزمایش‌های خود طراحی کردند

بخش جالب این پژوهش، نحوه‌ی کنترل لنزهای تماسی است. به‌جای وجود دکمه‌هایی که پوشنده نیاز به فشردن آن‌ها داشته باشد، لنز قادر است که سیگنال‌های الکترواکولوگرافی تولید شده به‌وسیله‌ی چشم انسان را تشخیص دهد. شما ممکن است متوجه نشوید، اما در بافت‌های اطراف چشم انسان یک میدان الکتریکی و یک اختلاف ظرفیت قابل اندازه‌گیری بین جلو و پشت چشم وجود دارد. با قرار دادن الکترودها روی پوست اطراف چشم، این اختلاف را می‌توان هنگام حرکات چشم اندازه‌گیری کرد و از اطلاعات حاصل برای هدایت بخش دیگری از سیستم استفاده کرد. این رویکرد قبلا برای کمک به افرادی که حرکات بدنی محدودی دارند، درجهت هدایت و کنترل صندلی چرخدار مورد استفاده قرار گرفته است اما پژوهشگران اعتقاد دارند که میدان‌های الکتریکی درحال تغییر می‌تواند برای کنترل لنزهای تماسی نیز مورد استفاده قرار گیرد. به‌عنوان مثال، نگاه کردن به‌سمت پایین می‌تواند به‌طور خودکار موجب تمرکز لنزها روی اشیاء نزدیکی مانند واژه‌های روی یک صفحه‌ی کتاب شود درحالی‌که نگاه به پشت به‌صورت خودکار موجب خواهد شد که لنزها روی اشیاء دورتر تمرکز کنند.

حساسیت این سیستم می‌تواند حتی درجهت تشخیص تعداد چشمک‌های یک چشم نیز تنظیم شود تا به‌طور بالقوه بتواند لنزها را تغییر داده و مانند یک لنز تله فوتو عمل کند. اما قبل از اینکه افراد بتوانند از این لنزها استفاده کنند، نیاز به اصلاحات زیادی است. کسی تمایلی ندارد درحالی‌که الکترودهایی روی سر و صورت او قرار داده شده است، در جامعه ظاهر شود بنابراین اصلاحات زیادی باید انجام شود تا الکترونیک این سیستم در خود لنزها تعبیه شود. این کار نیاز به پیشرفت تکنولوژی و سرمایه‌گذاری دارد.