اخیرا دانشمندان موفق به دریافت صداهای عجیبی از فضا شده اند که برخی از آنها بسیار ترسناک به نظر می‌رسد؛ از طرفی به تازگی تصاویر جدیدی از غروب خورشید به سطح زمین مخابره شده است.

صداهای وحشتناکی که از فضا شنیده می‌شود

آژانس فضایی ناسا برای دانستن اتفاقاتی که در فضا می افتد، از روشی به نام تبدیل داده ها استفاده کرده است که در آن امواج رادیویی، امواج پلاسما و میدان های مغناطیسی به صوت تبدیل می شود.

صداهای مختلفی از قطعات صوتی ضبط شده شنیده می شود، از جیغ هایی شبیه به صدای آژیر آمبولانس گرفته تا صداهای عجیبی که گویی مربوط به سفینه‌های فضایی است.

هرچند این صداها، خروجی یک داده علمی است و هیچکدام از آنها متعلق به موجودات فضایی نیست، اما باز هم گوش دادن به آنها، هراس‌انگیز است.

این صداها شامل امواج پلاسمای فضایی، انتشارات رادیویی سیاره زحل و زمزمه‌های عجیب و غریبی از سیاره مشتری است و ترسناک‌ترین این صداها متعلق به سیاره مشتری و اقمار آن بوده است.

بیشتر بخوانید: روباتی که حساسیت‌ترین موجود دریا را زنده می‌گیرد!

غروب آبی در مریخ

در تصاویر مخابره شده توسط کاوشگری که به سطح مریخ فرستاده شد، عکسی متفاوت از غروب خورشید در سیاره سرخ دیده شد.

براساس این تصویر، غروب خورشید در مریخ با غروب های زمینی تفاوت بسیاری دارد و به جای رنگ‌های گرم زرد، نارنجی و قرمز، به رنگ آبی است؛ علت این پدیده باریک بودن اتمسفر مریخ و غبار موجود در آن است.

همین مساله به پژوهشگران امکان داد تا توزیع عمودی غبار در جو مریخ را مورد تحلیل و ارزیابی قرار دهند.

چرا فضا به رنگ سیاه دیده می شود؟

با وجود خورشید و ستاره‌های نورانی دیگر، انتظار داریم فضا پر از نور باشد پس دلیل اینکه همیشه آن را تاریک و سیاه رنگ می بینیم چیست؟ جو زمین به علت ترکیب مولکول‌های تشکیل دهنده‌اش بخش آبی از طیف نور خورشید را بیشتر پخش می‌کند و همین امر موجب می‌شود آسمان در طول روز به رنگ آبی و بسیار روشن دیده شود.

از طرف دیگر شدت نور خورشید به حدی است که پخش‌شدگی زیاد این نور در جو، موجب کم‌فروغ‌شدن ستاره‌های کم‌نور در برابر آن می‌شود.
اما تاریکی فضا نشان دهنده نبود نور نیست. از آن جایی که چشم مسیر حرکت نور را نمی بیند و در فضا چیزی حتی مولکول های هوا هم وجود ندارد و خلا مطلق حاکم است، نور بازتاب نمی کند و در نتیجه ما فضا را تاریک و سیاه می بینیم.

از طرفی، فضا برای ما سیاه بنظر می‌رسد زیرا سحابی‌های اندکی وجود دارند که می‌توانند مانند اتمسفر روی زمین نور را پراکنده کنند یا بازتاب دهند. نور در خطی مستقیم حرکت می‌کند و توسط خلا و فضای تهی جذب می‌شود.

بدون لباس مخصوص در فضا مدت زیادی زنده نمی‌مانید

بدون لباس فضایی، یک فضانورد تنها برای مدت کوتاهی زنده خواهد ماند؛ کاربرد یک لباس فضایی، فراهم کردن اکسیژن با فشار تنظیم شده برای فضانورد است تا او را از تابش شدید ماورای بنفش و دماهای غیرمعمول فضا حفظ کند.

بدون این لباس فضانورد به دلیل نبود هوای اکسیژن خفه می‌شود؛ اصولاً یک فضانورد بدون لباس مخصوص بایستی تا ۱۵ ثانیه پیش از خفگی در اثر نبود اکسیژن، جان خود را از دست بدهد؛ روی زمین، شما می توانید حتی برای چندین دقیقه نفستان را نگه دارید؛ اما این توانایی در شرایط خلأ کمکی به شما نخواهد کرد.

تلاش برای نگه داشتن نفس، نوعی خودکشی ناگهانی است، زیرا اکسیژن موجود در شش ها در خلأ منبسط شده و بدین ترتیب بافت های شش از هم متلاشی می‌شود که در نتیجه آن، حباب های هوا وارد جریان خون شده و در زمانی اندک به مغز و قلب می رسند؛  این همان خطری است که جان غواصان را هم تهدید می کند.

انتهای پیام/